Rozdział XVIII

ROZDZIAŁ XVIII

-Za dużo emocji jak na jeden dzień. –mruczała do siebie szatynka, zbiegając po kilku ostatnich schodkach. Rozmowa z siostrą, powiedzenie przyjaciołom prawdy, szukanie mamy pośród innych uczennic Hogwart i pocałunek z Fredem Weasley’em. –Cholera jasna. –wysyczała przez zaciśnięte zęby Hermiona, przypominając sobie scenę, która miała miejsce zaledwie kilkanaście minut temu. Dziewczyna po owym akcie w jej życiu, spanikowana, uciekła. „Ale w sumie to czego się boisz? To on cię pocałował, tak? No niby tak, ale był dzisiaj wyjątkowo dobrym humorze, może coś mu George dolał? Zdecydowanie tak, czegoś się nałykał, nie ma innej możliwości”. Dziewczyna znalazła się na pustym korytarzu i usiadła na pobliskim parapecie. Oparła zaczerwieniony policzek na zimnej szybie. Po raz pierwszy w życiu poczuła ochotę porozmawiania z kimś, by ktoś jej wysłuchał. Najczęściej to ona była „oazą spokoju”, do której wszyscy mknęli, gdy coś im się w życiu przytrafiło. Musiała komuś powiedzieć o tym co się stało, bo dłużej już nie wytrzyma z własnymi myślami. Tylko komu? Ciszę na korytarzu przerwało głośne burczenie w brzuchu szatynki. Hermiona zerknęła zła na swój brzuch. –Akurat teraz?- zamruczała gniewnie i zeskoczyła zgrabnie z parapetu, po czym ruszyła w kierunku Wielkiej Sali.
Hermiona po kilku minutach dotarła do Wielkiej Sali i szybko odnalazła przyjaciół. Jednak z niemałym przerażeniem naliczyła cztery rude łebki, zamiast trzech, których się spodziewała. Fred siedział obok George’a, z którym razem doprowadzali Ginny do głośnego śmiechu, zaś Harry i Ron konspiracyjnym szeptem wymieniali między sobą jakieś uwagi. Gryfonka odetchnęła kilka razy. „Przecież ty nic nie zrobiłaś, zachowuj się jakby nic się nie stało.” –myślała gorączkowo, cały czas stojąc w przejściu. Nie zauważyła nawet, gdy obok niej przeszedł Malfoy, szturchając ją mocno ramieniem.
-Uważaj jak chodzisz, Granger. –warknął ironicznie chłopak, czekając na jakąś kąśliwą uwagę o dziewczyny, która tylko uśmiechnęła się nieobecnie.
-Przepraszam, malutki, nie chciałam cie potrącić. Następnym razem będę ostrożniejsza. A teraz, zmykaj już do swoich kolegów. –szatynka lekko popchnęła zdezorientowanego blondyna, który nie wiedząc zupełnie jak zareagować, stał dalej jak słup soli. Granger’ówna w tym czasie ruszyła w kierunku gryfonów. „Bądź fajna, bądź fajna…” powtarzała sobie jak mantrę, gdy doszła do przyjaciół. Usiadła między Harrym i Ronem, posyłając innym uśmiechy. Spojrzenia Freda zręcznie uniknęła. –Hej, wszystkim. Jak tam na treningu?
-Całkiem dobrze. Angelina się darła bez powodu… -zaczął George. Na chwilę wszyscy umilkli, a owy bliźniak popatrzył się pytająco na Freda. Ten jednak wpatrywał się nonszalancko w Hermionę, która zaczęła odczuwać wielkie pojawiające się rumieńce na jej policzkach. George chrząknął kilka razy, ale jego sobowtór ani drgnął. –Yyy, Fred? Dokończysz po mnie zdanie?
-Co, co? –zapytał się zdezorientowany Weasley, jednak nie odrywając wzroku od dziewczyny. George zmarszczył brwi, podobnie jak reszta gryfonów.
-Wprawiłeś mnie w zakłopotanie, bracie. Nie dokończyłeś mojego zdania, a ja nie wiem co chciałem dodać. To ty zawsze masz końcówki. –chłopak oskarżająco wskazał palcem na bliźniaka.
-Oj, dasz sobie radę, Georgie. –odparł beztrosko Fred, paląc szatynkę wzrokiem. Jednak nie już on jeden. Nagle wszyscy przyjaciele zaczęli skakać wzrokiem z niego na nią, a sama Granger czuła się jakby stała przed całym Wizengamotem. „Muszę się stąd zmyć, szybko, szybko… Ale z kim? Ktoś, kto nie jest w to wplątany.” –myślała gorączkowo dziewczyna- „Ginny, to nawet nie muszę tłumaczyć… Harry i Ron, nie, nie oni nie są do takich rozmów, a o George’u to nawet nie wspominam… Merlinie, niech ktoś tu się pojawi…” błagała rozpaczliwie Hermiona, uśmiechając się niepewnie do innych. Nagle jedna osoba, ostatnia nadzieja, pojawiła się niespodziewanie w jej głowie.
-Słuchajcie, ja już pójdę, ktoś mnie potrzebuje…- powiedziała niepewnie gryfonka, wstając błyskawicznie z miejsca i zrywając się do szaleńczego biegu. Usłyszała jeszcze nawoływania Ginny, zanim zniknęła w korytarzach Hogwartu. Dobiegła pędem do wieży Gryffindoru, jednak nie weszła do niej, tylko minęła Grubą Damę i przeszła kilka drzwi dalej. Zapukała. Po sekundzie drzwi otworzyła jej Veronica Broadway, która była ubrana w jeansową spódniczkę i białą, krótką bluzkę z logiem jakiegoś mugolskiego zespołu.  Jak zwykle, wyglądała prześlicznie. Jednak wygląd zewnętrzny nie odpowiadał charakterowi.
-Czego chcesz krasnalu? –zapytała kpiąco, mierząc ją od dołu do góry. Brunetka przewyższała ją o całą głowę ,a to, że jej trampki były na wyższej podeszwie, nie poprawiało sytuacji.
-Przyszłam do Aarona. –odpowiedziała grzecznie Hermiona, starając się nie zaczynać sprzeczki z bliźniaczką.
-Na jego miejscu nie gadałabym z kimś takim, jak ty, ale jego wybór. Od dziecka był kompletnym bezmózgiem. –prychnęła Veronica, która szarpnęła lekko szatynkę za krawat. –Sobota się kończy, a ty nadal w tym wdzianku? Interesująco, kujonico. –zadrwiła Broadway. Granger popatrzyła się na nią spod byka.
-To nie jest niebezpieczne używać cały zasób swojego słownictwa w jednym zdaniu? Uważaj, będziesz się powtarzać. –odparła spokojnie szatynka. Veronica zagryzła zęby i zmrużyła oczy.
-Liliputek podskakuje? Urocze. –uśmiechnęła się dziewczyna, ukazując jeden mały dołeczek, który w przeciwieństwie do brata, miała na prawym policzku. –A teraz, dziewczynko, przesuń się i daj mi przejść. Ty i twoje wielkie coś –bliźniaczka złapała za kilka kosmyków włosów gryfonki –zasłaniacie mi przejście.
-To samo mogłabym powiedzieć o twoich… twojej… twojemu… -szatynka szukała rozpaczliwie słowa, którym mogłaby „powalić” rywalkę. Zielonooka popatrzyła się współczująco, przechylając lekko w głowę.
-No to jest na serio urocze. Jesteś jak taki mały dzieciaczek. –powiedziała słodkim głosem dziewczyna, po czym wyminęła szatynkę w drzwiach i wyszła na korytarz. –Aaron, gumochłonie! Twoja przyjaciółeczka przyszła! A ja wychodzę!
-I najlepiej nie wracaj! –odkrzyknął głos z wnętrza pokoju. –Granger, wchodź i nie krępuj się! Zaraz do ciebie przyjdę! – Hermiona, lekko zdezorientowana, weszła do niewielkiego pomieszczenia, rozmiarem przypominającym dormitorium. Składał się z jednego pokoju, w którym leżały porozwalane damskie ubrania, nie tylko na łóżku, ale dosłownie wszędzie. Dopiero po chwili szatynka zauważyła niewielkie, czarne schody, stojące w kącie pomieszczenia. Właśnie w tym momencie po poręczy zjechał Broadway z nonszalanckim uśmiechem przywdzianym na usta. –Spokojnie, to nie ubrania moich dziewczyn.
-Na to liczyłam. –szepnęła lekko zażenowana dziewczyna, a bliźniak tylko mrugnął do niej i zeskoczył zgrabnie z poręczy.
-To jest pokój moje siostrzyczki Veroniczki. A teraz chodź do mnie, mademoiselle. Ale bez skojarzeń, czochrańcu.  –powiedział Aaron, pchając gryfonkę w kierunku schodków. Przyjaciele szybko weszli na górę i Hermiona aż nie mogła się powstrzymać od krótkiego okrzyku zachwytu. Białe ściany były w całości zakryte różnymi plakatami koszykarzy, a w samym pokoju było wiele motywów owej mugolskiej gry. Szatynka uśmiechnęła się w duchu. Pan Granger uwielbiał tą grę i od dziecka próbował ją nauczyć w nią grać. A także większość jej kuzynów dosłownie żyła koszem, więc to był jedyny możliwy sposób spędzania z nimi czasu.
-Lubisz koszykówkę?
-Uwielbiam. To jedyny mugolski sport, który uprawiam. –odparł chłopak, rzucając się na łóżko.
-Myślałam, że jako czystokriwste rodzeństwo nie chcecie mieć nic wspólnego z mugolami. A tu proszę –szatynka wzruszyła rozbawiona ramionami – ty kochasz kosza, a Veronicę widziałam z jakimś mugolskim zespołem na koszulce.
-No widzisz, słonko,  nie wszyscy czystokrwiści to nadęte dupki. Poza tym z tą czystą krwią jest różnie.  Mam gdzieś w rodzinie mugola, wilkołaka i z pięć wili. –wyliczał spokojnie brunet. –Ale teraz, złotko…
-Możesz mówić do mnie normalnie po imieniu? –prychnęła gryfonka, mająca już dość wszystkich „złotek”, „słoneczek” i „skarbów” Aarona Broadway’a. Chłopak tylko uśmiechnął się przebiegle.
-Nie, nie mogę. A więc teraz, kochanie, klapnij sobie obok mnie na łóżeczku i powiedz, co cie tu do mnie sprowadza.  –dziewczyna niechętnie usiadła obok gryfona, zastanawiając się w głębi duszy, czy nie popełnia życiowego błędu.
-A czemu myślisz od razu, że jest jakiś powód? Może po prostu chciałam się spotkać z moim najlepszym przyjacielem?
-O, Merlinie, czym sobie w takim razie zasłużyłem? –zapytał dramatycznie niebieskooki. –Granger, gadaj mi tutaj natychmiast co się stało, bo zaczynasz mnie przerażać.
-Nie no, nic się nie stało. –szepnęła szatynka, próbując uspokoić bardziej siebie niż gryfona. Chłopak zmarszczył w śmieszny sposób brwi, przypatrując się uważnie Hermionie. –No, dobra. Ale obiecaj, że nie będziesz się śmiać i nikomu o tym nie powiesz.
-Będzie ciężko… -zaczął brunet, ale natychmiast spoważniał, widząc morderczy wzrok gryfonki. –Będę cichutko jak myszka.
-Dobra. Jakby to ci ładnie powiedzieć… Całowałam się z Fredem Weasley’em. –szepnęła zawstydzona dziewczyna, pokrywając się czerwonym rumieńcem. Aaron otworzył szeroko oczy i zaczął machać chaotycznie rękami, piszcząc do tego jak mała dziewczynka. Przekręcił się na plecy i zrobił obrót, przy okazji spadając z łóżka. Jednak dość bolesny upadek nie powstrzymał jego radości. Niebieskooki zaczął skakać po całym pokoju i po chwili porwał w ramiona przerażoną przyjaciółkę, zmuszając ja tym samym do skakania razem z nim.
-GRANGER! GRANGER! O Merlinie, nie wierzę! AAAA, ale jestem z ciebie dumny, ty moja mała czarownico wredna! Wiedziałem, wiedziałem, że tak będzie! Młoda, świętujemy! Gdzieś jeszcze mam zachowaną Ognistą i zaraz sobie porządnie popijemy, pani Weasley! –krzyknął rozradowany Broadway, który gdy tylko puścił Hermionę, rzucił się do poszukiwania alkoholu. Szatynka złapała się poręczy łóżka, by zatrzymać zawroty głowy po skakaniu i popatrzyła się przepraszająco na chłopaka.
-Ale, Aaron, ja potem uciekłam.
-Zaraz co?! –brunet wydawał się być zdruzgotany tą wiadomością. Butelka whiskey wysunęła się mu z ręki i gdyby nie to, że Hermiona sprawnie zaklęciem powstrzymała ją przed rozbiciem się na ziemi, pływali by teraz w alkoholu. –Jak to uciekłaś? Czyli nie jesteście razem?
-Po to do ciebie przyszłam, żeby się poradzić… Zaraz, zaraz skąd masz Ognistą? –Granger’ówna wskazała palcem na butelkę, nagle przypominając sobie o obowiązkach prefekta. Aaron uśmiechnął się niepewnie.
-Veronica mi podrzuciła?
-Dobra, nieważne, nie mam do ciebie siły. Poradź mi, co mam zrobić, bo na razie unikanie Freda to jedyna możliwość, jaka przychodzi mi do głowy. –powiedziała zrezygnowana Hermiona, kładąc się na łóżku. Niebieskooki położył się obok niej, wciskając się pod koc, którym dziewczyna się przykryła. –Broadway, do cholery, co ty robisz?! To mój kocyk! I nie kładź się obok mnie, zboczeńcu!
-O Merlinie, całowałaś się z Weasley’em, a obok mnie wstydzisz się położyć! Ja nie wiem co się dzieje w twojej głowie ani o co mnie podejrzewasz, ja miałem tylko zamiar położyć się na moim łóżeczku. –gryfon niewinnie się uśmiechnął. –Dobra, ale potem ustalimy jak nazwiemy nasze dzieci, teraz mi opowiedz, co się stało i po jakie licho uciekłaś od faceta swojego sera?
-Nie przesadzaj. –prychnęła jeszcze szatynka, zanim opowiedziała przyjacielowi całą historię. Broadway słuchał ją uważnie, co jakiś czas wtrącając głupie odzywki, za co otrzymywał poduszka po głowie. Dziewczyna na koniec westchnęła głęboko. –I w taki sposób leżę z tobą w jednym łóżku. I co ja mam teraz zrobić?
-Powiedzieć szczerze?
-Najlepiej by było.
-Na brodę Merlina, nie wiem. Zazwyczaj to dziewczyny ode mnie uciekają, a ja zazwyczaj staram się je wtedy jak najbardziej sprowokować, jeśli mi na nich zależy.
-To, że mówisz w liczbie mnogiej nie pokazuje, że ci na którejkolwiek zależało. –wtrąciła Hermiona, patrząc z rozbawieniem jak Aaron zaciąga się gwałtowanie powietrzem. Powiedzenie, że nie zależy mu na dziewczynach, było równoznaczne z porównaniem go do Veronici, która zmienia facetów jak rękawiczki. A bliźniak bardzo tego nie lubił.
-Granger, weź mi, kurka, nie przerywaj. Jak na razie nie przychodzi mi do głowy inny pomysł, ale jak na cos wpadnę, to ci od razu powiem. A z tym unikaniem, to nie aż tak zły pomysł, bo…
-Tak jak mówiłeś, ty dziewczyny prowokowałeś, więc Fred może mnie prowokować. –westchnęła smętnie szatynka.
-I to mu się udało. Wystarczyło, że się na ciebie patrzył, a ty tu przyleciałaś jak Potter na miotle.
-Ładne porównanie. –mruknęła Hermiona, na co Aaron tylko się wyszczerzył.
-Zawsze miałem zadatki na poetę. –odparł dumnie chłopak. Gryfoni poleżeli jeszcze chwile, podziwiając plakat jednego z mugolskich koszykarzy, który wisząc na suficie, uśmiechał się do nich czarująco.
-Chyba będę już wracać. Odprowadzisz mnie? –zapytała smętnie dziewczyna. Brunet pokiwał głową i razem szybko wstali i ramię w ramię, zgodnym krokiem wyszli z pokoju bliźniaków Broadway. No może nie do końca zgodnym, jeszcze na schodach zaczęli się spychać ramionami i kłuć w żebra bezlitosnym palcami. Cały czas się z sobą przekomarzając, dotarli do Pokoju Wspólnego. Hermiona przełknęła ślinę. –Razem?
-Razem. –zapewnił gryfon. Niebieskooki podał hasło Grubej Damie i przyjaciele weszli do Pokoju. Jak na komendę pięć głów odwróciło się w ich stronę. Harry, Ron i Ginny patrzyli troskliwie na Granger’ównę, ale George już uśmiechał się pod nosem („Jak jeden z bliźniaków się całuje, drugi o tym wie 5 minut później. Złota zasada Weasley’ów”), a Fred dosłownie wbił się w nią piekącym wzrokiem, a na jego ustach widniał chytry uśmieszek satysfakcji. Szatynka ominęła zręcznie jego wzrok, czując rumieńce wkradające się na policzki. „Spokojnie, jest z tobą Aaron, odprowadzi cię do dormitorium i nie pozwoli, by Fred do ciebie zagadał” myślała zestresowana dziewczyna, gdy nagle poczuła jak ktoś klepie ją po plecach. –To do widzenia, Granger. –zakrzyknął wesoło chłopak i w mgnieniu oka zniknął za obrazem Grubej Damy.
-Aaron, nie, Aaron! Broadway, nienawidzę cię!- zdążyła krzyknąć jeszcze Hermiona, zanim obraz zatrzasnął się z głuchym skrzypnięciem. „Zabiję padalca, głupi idiota, mogłam się domyślić…” obrażając w dalszym ciągu chłopaka, szatynka odwróciła się powoli do przyjaciół, którzy patrzyli na nią cały czas. Uśmiechnęła się niepewnie. –On potrzebował korków z… z… Transmutacji! –wypaliła gryfonka, kierując się szybko do dormitorium.
-Co? Bzdura, on jest z tego świetny! –prychnął George, starając się powstrzymać cisnący na jego usta uśmiech. –Hermiona, zostań z nami i nie uciekaj od razu! O, patrz, masz miejsce obok Freda! –powiedział zachęcająco chłopak, klepiąc miejsce na sofie obok jego bliźniaka. „A to wredna szumowina!”.
-Nie, nie, dzięki, źle się czuję, a do tego… Parvati mnie potrzebuje! –powiedziała szybko Hermiona, czując jak powoli wypełnia ją duma, że tak ładnie udało się jej wybronić.
-Patil i Brown nocują dziś u drugiej Patil. –zdziwił się Ron, spuszczając tym samym całe powietrze z dumnej szatynki. „Zabiję go kiedyś, przysięgam”.
-A no tak. Zapomniałam. No cóż, bywa… I tak już pójdę, bawcie się dobrze. –mruknęła czerwona Granger, znikając szybko na schodach. Zanim weszła do dormitorium, usłyszała jeszcze głos Freda.
-Nie dasz rady tak długo uciekać, Hermiona!
-Ee, ona szybko biega, da radę. A na długie dystanse jest świetna. –powiedział jeszcze Ron, sprawiając, że cała Wieża zatrzęsła się od śmiechu bliźniaków. Gryfonka również uśmiechnęła się pod nosem. „Oj, Ron, Ron…”.



Znacie mnie i wiecie, że rzadko (nigdy) nic nie piszę na górze, ale nie miałam siły i postanowiłam skumulować wszystko pod rozdziałem. DLATEGO SKUPCIE SIĘ TUTAJ PLIS!
A więc tak.
Mam wrażenie, że ten blog umiera powoli śmiercią naturalną. Jest coraz mniej wyświetleń, komentarzy też coraz mniej, a ja nie wiem co z tym począć. Staram to sobie tłumaczyć, że zakończenie roku itp., ale zdaję sobie także sprawę, że dużo w tym mojej winy, bo nie dodaję już tak często. I tu następny problem.
Nigdy tak ciężko mi się nie pisało rozdziału ani tak długo. Gdy myślałam o tym, że musze go napisać, ogarniały mnie takie jakby "mdłości", jeśli wiecie o co mi chodzi. W tamtym rozdziale miałam olśnienie, wena wpadła, ale jak wpadła tak i wypadła.
I wiem co sobie myślicie - ja już kilka razy "panikowałam", że wena mnie opuszcza i te sprawy... ale tamto w porównaniu z tym co się dzieje ze mną, to była pestka:((
A najgorsze jest to, że ja nie chcę, by ten blog "upadł", bo bardzo mi na nim zależy. Na Was, moich czytelnikach, ludziach, którzy poświęcają swój czas, by poczytać moje twórczości.

Bardzo proszę o zrozumienie, może o jakieś ciepłe słowa w komentarzach, a ja naprawdę się postaram powrócić do Was prędzej czy później:)
~Kate

PS wieczorkiem albo jutro odpowiem na komentarze:)
PSS ten rozdział jest taki nijaki, nie bardzo miałam na niego pomysł, ale naprawdę postaram się poprawić w następnym:)