Rozdział XIV

Wiecie, co?
Nigdy nie wiem jak szybko i miło zacząć tutaj ten początek posta, by nie zanudzić, ale zaciekawić.
I nadal nie wiem.
Więc jak najprędzej powiem kilka rzeczy. Nie wiem nawet czemu, ale ten rozdział bardzo miło mi się pisało i z czystym sumieniem przyznaję, że jestem z niego zadowolona:) o tak, cud się stał wreszcie Kate Potter coś się podoba!
+ostrzegam jednak, że rozdział nie należy do najdłuższych :(
Druga sprawa - pod ostatnim postem jakiś przemiły człowiek zauważył, że można komentować moje rozdziały "anonimowo". Potwierdzam, to nie plotki. Właśnie ty, mój czytelniku, możesz napisać kilka słów o moich wypocinach i przy okazji się nie ujawniać! Wystarczy przy tej tabeleczce "dodaj komentarz" kliknąć słowo "anonimowo" i bum - koniec filozofii! Czyż to nie cudne?
Dobra, koniec tego dobrego - rozdział marsz!



ROZDZIAŁ XIV

Hermiona machnęła ręką, próbując odgonić kosmyk włosów, który ją drażnił przez sen. Ze zdziwieniem zauważyła, że jednak coś blokuje jej dłoń. Z wielkim trudem otworzyła oczy i przebiegła wzrokiem po sobie, przy okazji wybuchając cichym chichotem. Bowiem leżała ona w poprzek Lavender Brown, która jej rękę używała jako przytulanki. A na poduszce, zaraz przy głowie blondynki leżała zwinięta w kłębek Parvati Patil. Jej czarne włosy rozwaliły się na szerokości całego łóżka i to właśnie jej pasemka wpadały gryfonce do nosa. Granger uśmiechnęła się do siebie, przypominając sobie wydarzenia ze wczoraj. Szatynka ziewnęła potężnie i wytężyła wzrok, starając się zobaczyć, która godzina. Powoli dochodziła siódma, więc za pół godziny zaczynało się śniadanie, a o dziewiątej trzeba będzie się kierować do lochów, na pierwszą w tym roku lekcję Eliksirów. Dziewczyna westchnęła głośno. Szturchnęła Lavender ręką:
-Lav, wstawaj, leniu. –blondynka tylko mruknęła niezrozumiałe słowa, więc gryfonka spróbowała obudzić druga przyjaciółkę –Parvati… Patil, przynajmniej ty mnie nie zostawiaj! –ale za odpowiedź uzyskała pokazanie środkowego palca przez bliźniaczkę. Gest ten całkowicie rozbudził Hermionę, która wytrzeszczyła gałki oczne na zaspaną dziewczynę. Usiadła zszokowana na łóżku, prawie strącając z niego śpiącą blondynkę. Kto jak kto, ale po spokojnej hindusce takiego odzewu się nie spodziewała.  –Parvati Patil, co do miało być?!
-Przepraszam, kochana, ale doskonale wiesz, że mi się snu nie przerywa!
-Szczególnie jak to jest sen o Jamesie Connery’m! –wykrzyknęła rozbawiona Brown, która się już obudziła i usiadła na łóżku, obok Hermiony. Teraz jedyną leżącą postacią na łóżku była bliźniaczka, która nałożyła na siebie kołdrę, by całkowicie pod nią zniknąć i ukryć czerwone rumieńce.
-James Connery? To ten przystojny puchon z szóstego roku? –zapytała zaciekawiona szatynka, a blondynka w odpowiedzi pokiwała gorliwie głową –Merlinie! Jakie rzeczy tu się dzieją!
-No i cudnie! –Lavender zaklaskała –Mamy już dwa tematy do pogaduszek! Nie patrz się tak, Granger, chyba nie bez powodu zarządziłaś wspólne spanie! Ale wiecie, co jest dziwne? Że ja zawsze się wysypiam, niezależnie od tego w jakiej pozycji lądujemy!
Trójka gryfonek zaśmiała się perliście i po chwili zaczęły się szykować na śniadanie. Równo o wpół do ósmej wyszły z dormitorium w wyśmienitych humorach i rozdzieliły się. Parvati i Lavender skierowały się do Wielkiej Sali, a Hermiona doszła do Harry’ego i Rona, którzy żywo dyskutowali na jakiś temat.
-Dzień dobry wam, najukochańsi przyjaciele moi! –chłopcy popatrzyli się zdziwieni na przyjaciółkę, a ta tylko wzruszyła ramionami. –Po prostu jestem w dobrym nastroju. I chyba nic go nie zepsuje do końca dnia! –wykrzyknęła dziarsko szatynka. Niestety bardzo się myliła.

Wszyscy usuwali się wściekłej dziewczynie z drogi, która pędziła przez korytarze Hogwartu, taranując torbą osoby, które na czas nie uciekły. Włosy, w ogromnym nieładzie, powiewały za nią, a policzki były zaczerwienione z biegu. Gryfonka dotarła do celu swojej podróży. Przesunęła wzrokiem Wielką Salę, szukając miejsca, by spożyć lunch. Poprawiła zsuwający się rękaw szaty i podreptała w kierunku bruneta, mrucząc cicho różne groźby śmierci. Z impetem usiadła na ławie, wbijając, porwany ze stołu, widelec w kurczaka gryfona. Chłopak odwrócił się i popatrzył się oburzony, ale nic nie powiedział, widząc humor Hermiony . Nim zdążył coś powiedzieć, naprzeciw nich usiedli bliźniacy Weasley, Harry i Ron. A obok mordercy jego kurczaka usadowiła się Ginny Weasley.
-Czy ktoś mi wyjaśni, co się dzieje?– za to niewinne pytanie Aaron Broadway został zgromiony wzrokiem trójki gryfonów z piątego roku. Pozostali tylko wzruszyli ramionami.
-Co za... - szatynka przywłaszczyła sobie jedzenie i sztućce kolegi –wredna…- kilka razy widelec zdążył się wbić w kurczaka – kłamliwa… - przyjaciele patrzyli z przerażeniem na poczynania Hermiony – bezmózga… - to co jeszcze przed chwilą przypominało kurczaka, po interwencji zabójczych sztućców Granger’ówny, stanowczo go nie przypominało – baba! – szatynka zaczęła szybko wbijać i wyciągać widelec z pozostałości jedzenia. Gryfoni patrzyli przerażeni na nią, nie wiedząc za bardzo jak zareagować. Dopiero po chwili Broadway oprzytomniał i próbował powstrzymać dziewczynę przez destrukcją jego talerza i pozostałości mięsa.
-Hermiona! Hermiona! Zostaw ten cholerny sztuciec! – brunet wyciągnął rękę, by złapać narzędzie zbrodni, ale nie za bardzo mu się udało – Granger! Mówię do ciebie! – chłopak objął ramionami dziewczynę, wyrywając jej widelec. Odrzucił go w kierunku bliźniaków, którzy szybko go schowali w obawie, gdyby szatynka szukała swojej broni. Ginny w tym samym momencie zabrała wszystkie sztućce, które były w jej zasięgu wzroku.
-Dobra, dobra! Uspokoiłam się! – brązowooka podniosła ręce w geście obrony – Zabieraj te łapska, Broadway!
-Uwierz mi, nie miałem żadnej ochoty cię obejmować czochrańcu! –brunet przestał tulić szatynkę, po czym dodał urażony –Zabiłaś mi kurczaka! –wszyscy wybuchli śmiechem. Na razie Aaron postanowił nie poruszać tematu złego humoru kolegów, skoro atmosfera chwilowo się rozluźniła. No prawie. Hermiona nadal siedziała naburmuszona, ale reszta zdawała się tego nie zauważać. No może oprócz jednego z bliźniaków, który patrzył się troskliwie na szatynkę, a Broadway’owi posyłał nie za miłe spojrzenia. Brunet uśmiechnął się triumfująco w duchu. Jeszcze nie umiał zbyt rozpoznawać, który to Fred, a który to George, ale Weasley’owi „A” (tak go postanowił nazywać) stanowczo podobała się jego nowa koleżanka.
-Jak ci minął pierwszy dzień w Hogwarcie? – zagadnął miło bliźniak „B”(ten zaszczytny przydomek zyskał sobie drugi z Weasley’ów).
-A wiesz, że fajnie? Naprawdę jest spoko, myślałem, że będzie gorzej. Klasa w porządku, z nauczycielami też nie jest źle, chociaż za dużo wspominają o tych OWTM-ach…
-To u nas jest tak z SUM-ami…- dopowiedział smętnie Harry. – Przepraszam, że tak pytam, ale gdzie ty w ogóle mieszkasz? Bo nie widziałem was wczoraj w Wieży.
-Wiesz, Dumbledore dał mi i siostrze oddzielne dormitorium. Mieszkamy zaraz przy Pokoju Wspólnym. Możemy, oczywiście, w nim przebywać, ale śpimy gdzie indziej. Takie życie, jestem uwięziony z tą idiotką w czterech ścianach. –odpowiedział zrezygnowany.
-Uwierz mi, ty tez nie grzeszysz inteligencją.– wysyczała ironicznie Hermiona. Zanim Aaron zdążył cokolwiek odpowiedzieć, szatynka go uprzedziła – Ile biednych dziewczyn wykorzystałeś dzisiaj?- Reszta przyjaciół zaczęła się uważniej przysłuchiwać tej ciekawej konwersacji.
-Słucham? Hermiś, przecież ja nikogo nie wykorzystuję –brunet uśmiechnął się słodko, pokazując swój dołeczek, po czym dodał nonszalancko– Kilka ślizgonek się poszarpało, a jedna krukonka puszczała do mnie oko tak mocno, że myślałem, że jej ta gałka wypadnie. Ale, ale, nie rób takiej miny, złotko! Zadośćuczyniłem i uratowałem trzy związki przed moją siostrunią. Nawet nie wiesz jaki jestem z siebie dumny – gryfon wypiął triumfalnie pierś. –A wiesz co jest najlepsze?
-No, zaskocz mnie.
-Kojarzycie Zabini’ego i Parkinosn? –Hermiona wyprostowała się machinalnie i wytrzeszczyła oczy na chłopaka. Jeśli cokolwiek miedzy nimi się stało, to szatynka nie ręczy za siebie i Veronica Broadway jeszcze dzisiaj będzie zbierać swoje kończyny z błoni.
-Niestety, za dobrze. Parkinson to wredna, głupia krowa! –wykrzyknęła głośno Ginny, a szatynka musiała się powstrzymać, by czegoś nie powiedzieć. „W końcu oni nie wiedzą.”-pomyślała.
-To chyba źle, że jej pomogłem? -mruknął zdezorientowany gryfon, patrząc na skwaszone miny kolegów, ale także na pół uśmieszek Hermiony.
-Oj tam, oj tam. Przecież nie wiedziałeś. A poza tym Pansy… -Granger szybko się zreflektowała- Parkinson ostatnio stała się znośna. No bez takich min! –szatynka popatrzyła się oburzona na przyjaciół, którzy mierzyli ją zdziwionym wzrokiem – Przecież nie trzyma się już z Malfoy’em, a na lekcjach siedziała cicho i nic nie mówiła. No, a nie? –Harry i Ron pokiwali wolno głowami, a dziewczyna uśmiechnęła się triumfująco .-To co tam zrobiłeś?
-Właśnie, właśnie! Widziałem jak Vercia przystawia się do tego, jak mu tam… Blaise’a! I ja szepnąłem to i owo jego dziewczynie, i widząc po jej minie, spodziewam się, że moja siostra może dostać kilkoma Upiorogackami. I zaraz pewnie wbiegnie tu z krzykiem…
-AARON! NIENAWIDZĘ CIĘ! -Wielką Salę przeciął donośny i zamrażający krew w żyłach damski wrzask. Niebieskooki kiwnął głową z miną znawcy:
-O właśnie takim krzykiem.-Uczniowie, nauczyciele również, zamilkli przestraszeni, patrząc na nowoprzybyłą. W drzwiach stała wściekła brunetka w opłakanym stanie. Włosy sterczące, szata w niektórych miejscach poszarpana. Ale mimo to  nadal wyglądała pięknie. Veronica Broadway miała ten niesamowity dar, że zawsze wyglądała olśniewająco. Dziewczyna zaczęła się zbliżać w kierunku ich grupki.-Oj, tak, było kilka Upiorogacków. –mruknął rozbawiony gryfon, starając się powstrzymać wybuch śmiechu. Hermiona w tym momencie poczuła jak zalewa ją fala dumy. Przy najbliższej okazji będzie musiała pogratulować siostrze. –Wiecie co? –Veronica była coraz bliżej gryfonów -Ja spadam! –brunet chwycił swoją torbę i wystrzelił ze swego miejsca. Zaczął biec w kierunku wyjścia, ale bliźniaczka zasłoniła mu drogę. – No ja to mam życie. Trafiłem z deszczu pod rynnę! Raz wściekła Granger atakuje wszystko wokół widelcem, a teraz ty mnie zabijesz! Ale wiedz, że umrę godnie! Będę walczył do końca! –brunet kilka razy uderzył się w pierś.
-Masz trzy sekundy na ucieczkę –wymruczała przez zaciśniętą szczękę gryfonka.
-No dobra, skorzystam! –wykrzyknął jej brat, omijając szybko brunetkę i wybiegając z Wielkiej Sali. W jego ślady pognała Veronica, nie odliczając nawet tych trzech sekund. Hermiona uśmiechnęła się współczująco. Po chwili ciszy, Wielka Sala znów zawrzała od natłoku rozmów, zapominając o biednym Aaronie, który teraz pewnie umiera w ogromnych katuszach. Nagle szatynka zauważyła, że po jej prawej stronie, gdzie przed chwilą siedział nowy uczeń, spod stołu wyłania się ruda czupryna. Po sekundzie cała postać usadowiła się obok niej.
-Fred, co ty u licha robisz?
-Próbuję z tobą normalnie porozmawiać. My próbujemy – poprawił się chłopak. – Cały czas się patrzysz na te drzwi jakby ten Broadway był jakimś Merlinem! Kontaktujesz z nami czy nie? –rudzielec był wyraźnie rozdrażniony. Co mu się dziwić, zazdrość go zżerała, gdy tylko w pobliżu szatynki pojawiał się brunet. Od wczoraj już go nie polubił, gdy tylko się dosiadł do dziewczyny. „On przecież nie ma prawa jej podrywać! Myśli sobie, ze mu wszystko wolno ma ładne ząbki! Żałosne.”- Bo za nim Pan- Ja- Chcę- Być- W- Centrum-Uwagi zaczął paplać o tym, jakie to ma ciężkie życie z jego siostrą, miałaś zły humor. Wszyscy mieliście.-znów się poprawił Fred, widząc wzrok Harry’ego i Rona- A my chcemy się dowiedzieć co się stało, bo z wściekłości zaczęłaś zabijać kurczaka Pana – Ja –Jestem –Idealny! Który nie omieszkał się przy okazji ciebie objąć!
- Co ty się tak uczepiłeś Aarona? -oburzyła się gryfonka.
-O, teraz to ‘Aaron’?! Może jeszcze zacznij go nazywać swoim mysiem -pysiem?!
-Słucham?! Fred, o co ci chodzi? On jest tylko kolegą! Kiedy ty się wczoraj łasiłeś do Veronici, ja sobie z nim pogadałam i okazał się ok!
-Ja się łasiłem do Veronici?! Ja?!
-Tak, ty się do niej łasiłeś! Jak jakiś głupi kot do jedzenia!
-O, przesadziłaś! Wiesz…
-STOP! –wykrzyknął głośno George, rzucając w dwójkę gryfonów serwetkami –Uspokójcie się! Zachowujecie się jak małżeństwo z wieloletnim stażem! Merlinie, my będziemy mieli przechlapane, gdybyście się zeszli! Codziennie takie kłótnie, masakra! –rudowłosy przejechał załamany ręką po włosach, a na policzki Freda i Hermiony wstąpiły różowe rumieńce –Przeproście się natychmiast, ja chcę się dowiedzieć, co się stało!
Gryfoni zmierzyli się niepewnym wzrokiem. Szatynka uśmiechnęła się potulnie:
-Przepraszam, Fred.  –chłopak w odpowiedzi wyszczerzył zęby.
-Ja też przepraszam, Hermiono. –dziewczyna spuściła zawstydzony wzrok na drżące ręce, którymi ściskała szatę. Weasley uśmiechnął się do reszty –To powiecie o co biega? Bo wasza, tak zwana Złota Trójka… oj Harry nie patrz tak mnie, ten przydomek zyskaliście już parę lat temu….  wpadła tutaj wściekła jak Filch, gdy pomalowaliśmy panią Norris na różowo! Mionka nie bez powodu chyba rzuca się na kurczaki innych! Więc…
-Co się stało? – zapytali równocześnie Ginny i bliźniacy.
-Umbridge się stała. –odpowiedziała zgodnie pozostała trójka. Nie takiej odpowiedzi spodziewała się reszta. Wszyscy wytrzeszczyli oczy, patrząc na nich jak na uciekinierów z Munga.
-Nie mogło być, aż tak źle! –powiedział raźnie George.
-Masz rację –uśmiechnął się Ron, po chwili spoważniał –Było o wiele gorzej! O, patrzcie o wilku mowa. –powiedział Weasley, wskazując głową na stół nauczycielski, z którego wstawała Dolores Umbridge. Profesorka podeszła do mównicy i cicho chrząknęła. Kilkadziesiąt par oczu zwróciło się na nią zdziwiona. Nigdy żaden nauczyciel nie przerwał lunch’u. Co innego Dumbledore, ale on w końcu był dyrektorem Hogwartu.
-Przepraszam, że wam kochani przerywam, ale w zaistniałych okolicznościach, muszę zwrócić na cos uwagę. –przesłodzony szczebiot przeciął ciszę i dało się usłyszeć powracające echo. Uczniowie, podobnie jak nauczyciele, czekali w skupieniu na rozwój wydarzeń. Jedynie profesor Trealwney nerwowo miętoliła w ręku obrus. –Na pierwszych dwóch godzinach miałam lekcję z klasą piątą.
-Nie wierzę –szepnęła Hermiona, zaciskając dłoń na ramieniu Freda, który pogładził ją po kolanie–Chyba nie będzie tu tego wyciągać.
-Ona jest do wszystkiego zdolna. –odszepnął Harry, poprawiając drżącą ręką okulary na nosie.
-Otóż, na tej lekcji, doszło do pewnego, malutkiego nieporozumienia. Na początku jedna z uczennic skrytykowała mój sposób nauczania, mówiąc, że to wam się nie przyda w przyszłości. Podobno potrzebujecie „praktyki” –kobieta zarechotała cicho, a szatynka czuła gorzki ból, gdy przygryzła sobie ze złości policzki. – Stwierdziła, że teraz w naszym świecie nie jest bezpiecznie, co jest absolutną bzdurą. Potem jej koledzy ją poparli i wyszedł z tego taki mały konflikt. –powtórny chichot poniósł się po Wielkiej Sali –Dlatego chciałabym zaprosić tutaj tą trójkę. –gryfonce opadła szczęka, podobnie jak jej dwóm przyjaciołom. Nie sądzili, że Umbridge posunie się do czegoś takiego. Fred popatrzył się na nią zatroskany, posyłając jej jeden z jego uśmiechów w stylu -„Będzie dobrze, nie martw się.” –No, zapraszam, zapraszam. Och, jak widzę teraz się wstydzą tego co powiedzieli. No cóż…
-Niczego się nie wstydzimy –Harry wstał z miejsca i ruszył w stronę nauczycielki. Hermiona po raz ostatni ścisnęła ramię gryfona i wstała, a równo z nią Ron. Doszli szybkim krokiem do okularnika. –I nadal jesteśmy przy naszym zdaniu. –trójka dotarła do podestu i stanęli na równi z różową ropuchą -Doskonale pani wie, że mamy rację. Próbuje pani nas przekonać, że jesteśmy bezpieczni, że Ministerstwo wszystko kontroluje. A to nieprawda. – Potter odwrócił się w kierunku uczniów, ignorując kobietę, której złość wychodziła uszami – Nie muszę wam przypominać zdarzeń sprzed roku, nie muszę nic mówić. Sami świetnie wiecie, co się dzieje. A to, że profesor Umbridge chciała nas –tu wskazał ręką na Hermionę i Rona- publicznie upokorzyć pokazuje tylko, że jest bezsilna. Chce was w ten sposób zastraszyć. Ale jej plan chyba nie za bardzo się powiódł. –mruknął jeszcze, po czym zapytał-Więc pani profesor, jaka jest kara dla mnie, tego który się ośmielił podważyć pani zdanie?
-Panie Potter – wysyczała groźnie nauczycielka –pozwala sobie pan na zbyt wiele. Zapraszam pana do swojego gabinetu. –kobieta ruszyła w kierunku wyjścia –Pannę Granger i pana Weasley’a również. 
-MOI uczniowie zostają. –Minerwa McGonagall, akcentując pierwsze słowo, wstała z miejsca i ruszyła w kierunku Złotej Trójki.
-Słucham? –zapytała się znów przesłodzenie Umbridge, gromiąc wzrokiem nauczycielkę Transmutacji.
-Chyba słyszysz wyraźnie. Ja jestem ich opiekunką i to ja w takich sprawach daję moim uczniom szlabany. O ile, Potterowi się takowy należy po tym wystąpieniu, to o tyle nie widzę powodu karania pozostałej dwójki. Nic nie zrobili.
-Jak to nic, Minerwo? Obrazili mnie na lekcji!
-Przed chwilą, Dolores, mówiłaś zupełnie co innego. Nie uważam, że jest potrzeba karania osoby wyrażającej swoje zdanie. Panna Granger jest osobą pewną siebie i powinniśmy ją pochwalić za odwagę. A pan Weasley i pan Potter są jej bliskimi przyjaciółmi, więc nie dziwię się, że ja poparli.
-Uczniowie nie mają prawa podważać nauczycielskiego zdania! –oburzyła się nauczycielka OPCM-u.
-Sugeruję, moja droga, byś zapoznała się najpierw z definicją słowa „podważać zdanie”, a także z regulaminem naszej szkoły, a dopiero potem wydawała osądy. –w głosie wychowawczyni Domu Lwa dało się usłyszeć nutkę triumfu. Nastąpiła głucha cisza. Bliźniacy Weasley wstali z miejsca i zaczęli klaskać, a sekundę potem przyłączył się do nich cały Gryffindor. Na twarzy nauczycielki przebiegł cień uśmiechu i poczuła jak zalewa ją fala miłości i dumy wobec bliźniaków i wszystkich gryfonów. Uciszyła ich ruchem ręki i brawa natychmiast umilkły. - Więc zapewniam cię, Dolores, pan Potter odbędzie należytą karę.
-Owszem będzie należyta, ponieważ ja ją wyznaczę i proszę cię, Minerwo, uszanuj moją decyzję. Nie chcę się z tobą kłócić o takie głupstwa, moja droga. Bo w końcu, to na mojej lekcji pan Potter dopuścił się niesubordynacji. –McGonagall zacisnęła usta w wąską linię i już chciała coś powiedzieć, ale nauczycielka OPCM-u przerwała jej. -A teraz powróćmy proszę do jedzenia. –Umbridge uśmiechnęła się "miło". –Wy też dzieci wracajcie. A po jutrzejszej lekcji, panie Potter, proszę się do mnie zgłosić.
-Przyjdźcie do mnie jak skończycie zajęcia.
Mruknęła jeszcze ich opiekunka i to mówiąc, zawróciła zostawiając przyjaciół lekko osłupiałych. Po chwili zdezorientowania wrócili na swoje miejsca, odprowadzani oburzonymi lub pełnymi podziwu spojrzeniami innych uczniów. Usiedli i w milczeniu zabrali się za jedzenie.



Okej, okej, ja wiem, że może krótko troszku, bo wszystko tak naprawdę skupiło się tylko w WS, ale mam nadzieję, że jakieś pozytywy wyciągniecie z tego:) bo się okaże, że to co ja lubię Wam się nie podoba, a to co mi się nie podoba, to Wy kochacie;) i jak tu wszystkim dogodzić? :')
Buziaki
~Kate