Rozdział I

ROZDZIAŁ I

Hej, hej

Dziękuje za komentarze pod tamtą miniaturką, bardzo mnie zmotywowały do dalszego pisania. Mam nadzieję, że zaciekawię was tym pierwszym rozdziałem. Oczywiście proszę was o zostawianie po sobie jakiegoś śladu w postaci komentarzy, to bardzo dla mnie ważne :)

Chciałabym dzisiaj jeszcze napisać, że nadal jest mi ogromnie smutno z powodu śmierci naszego Alana Rickamana - prof. Snape'a. Uważałam, że Alan świetnie odegrał jego rolę i trudno mi to pojąć, że tak wspaniały człowiek, aktor już nie żyje. Różdżki do góry.

A teraz zapraszam na mój pierwszy rozdział.

~Kate

ROZDZIAŁ I

Pansy nerwowo bawiła się swoimi placami  i uważnie obserwowała ludzi w jej pokoju. Dumbledore spokojnie stał, zaciskał ręce, bawiąc się sygnetem na palcu. Jej rodzice, zachowywali się jak zawsze -poważnie i elegancko. Grangerowie, szkoda marnować na nich słów  i … no właśnie sama Granger. Wzroki dziewczyn się spotkały  na chwilę. Dla obu było to wszystko niezrozumiałe. Parkinson szybko odwróciła się w stronę dyrektora. Chrząknęła:

- Przepraszam, ale z łaski swojej – każde słowo ślizgonki ociekało ironią – możecie nam powiedzieć po co do cholery tu jesteśmy? Chcę jak najszybciej wyczyścić mój pokój, który już ocieka szlamem.

- Och popieram tą tłustą krowę, bo zaraz ona i jej wielki tyłek nas zgniotą!

- Uważaj żebym nie zwróciła śniadania na twój widok!

- Prędzej moje oczy wypadną, gdy będę na ciebie dłużej patrzeć!

- Granger, ty...

- Ależ proszę o spokój! – nad krzykami dziewczyn przebił się Dumbledore – Zaraz się dowiecie, czemu się tu zebraliśmy i mimo że prawda może być szokująca dla was, to prosiłbym o zachowanie …

- Dyrektorze, proszę przejść do rzeczy, nie chcę widzieć tej krzywej gęby minuty dłużej!

- Panno Granger! Niech się pani cieszy, że to koniec roku szkolnego, bo by minusowe punkty się posypały! No , więc cisza. Sprawa jest bardzo ważna i proszę żebyście podeszły do tego poważnie, wysłuchajcie nas do końca. Tak, panie Parkinson? Chce pan zacząć, proszę więc.

Kilka par oczu skierowało się na ojca Pansy.

- A więc… Pansy, Hermiono, może nie wiedziałyście, ale my się przyjaźnimy. Od dość.. Tak, mimo że my jesteśmy czarodziejami, a Grangerowie mugolami, to powstała pomiędzy nami nić przyjaźni. Przyjaźniliśmy się też z pewnym małżeństwem. Oboje byli aurorami. Mieli dwójkę dzieci. Pewnego dnia przyszli do nas i przyprowadzili ze sobą rodzeństwo. Jednak …

- Nie było to zwykłe spotkanie. Byli przerażeni – pan Granger przejął inicjatywę- Od dawna byli ścigani przez Czarnego Pana. I ich znalazł. Kazali nam się zająć ich córeczkami i oni uciekli. Wtedy widzieliśmy ich po raz ostatni. Postanowiliśmy, że dla bezpieczeństwa dzieci, rozdzielimy je. I my wzięliśmy ciebie Hermiono…

- A my ciebie, Pansy….

Zapadała głęboka cisza. Każda z nich zajęła się swoimi myślami. Dla obu to był ogromny szok. Szatynka powoli analizowała całą sytuację. W tym momencie poczuła się jakby tysiące małych sztyletów rozrywało jej serce. Głos uwiązł w jej gardle, a z oczu już dawno popłynęły łzy. Hermiona zaczęła cicho jąkać:

- Czyli… to znaczy, że my jesteśmy siostrami… przez tyle lat żyłyśmy w kłamstwie… nie powiedzieliście wcześniej… Mam siostrę, której przez połowę życia uważałam za wroga, a wy nie byliście moimi rodzicami…- szatynka niespodziewanie zerwała się z krzesła -  jesteście cholernymi kłamcami! Nie mogliście powiedzieć wcześniej?! Baliście się ?! Nie wiesz, jak się teraz czuje, niech sie pani zamknie!

Pani Granger popatrzyła przerażona na gryfonkę.

- Ja rozumiem, kochanie…

- Nie nazywaj mnie tak ! I co ja mam do cholery zrobić! – w furii kopnęła krzesło, które po chwili leżało na ziemi.  Dziewczyna zaczęła dławic się własnym łzami – Na serio ja nie wiem co mam teraz robić… co… przecież to wszystko zmienia… - Gryfonka podeszła do pana Grangera, który popatrzył się na nią z troską, ale i z pewna dumą. - Co ja mam teraz robić, no co…

- Jesteś dokładnie taka sama jak twoja mama… byłby z ciebie dumna …

Powoli pokiwała głową, po czym wybiegła z pokoju. Pani Granger zaczęła szlochać i wtuliła się w męża. Cała uwaga skupiła się teraz na Pansy. A ona siedziała spokojnie i pustymi oczami wpatrywała się w kamienną podłogę. Przeniosła wzrok na państwo Parkinson.

-Dlaczego teraz? – jej głos był nienaturalny, ale spokojny.

- Uznaliśmy, że już jesteście na tyle duże, że dacie radę to zrozumieć… jednak myliliśmy się…

- Proszę nie martwić się Hermioną… Ona tak wyraziła swoje emocje. Mam ochotę zrobić  dokładnie to samo, ale jakoś nie potrafię. Po prostu nie umiem… Dla mnie to tez jest szok i tez mam do was wszystkich żal, też jestem cholernie smutna i zła zarazem, ale …

Dziewczyna wzruszyła ramionami i powolnym krokiem podeszła do drzwi.

- Pansy, gdzie idziesz ?

Ślizgonka nie odwróciła się i zatrzymała się przed drzwiami.

- Do jedynej osoby, która jest mi teraz najbliższa, która wie co czuję, do kogoś kogo potrzebuję- otworzyła drzwi i odwróciła głowę – Do mojej siostry.

Pansy przeszła korytarz i skierowała się w kierunku schodów. Powoli schodziła na dół, poszukując gryfonki. Usłyszała ciche łkanie w komórce pod schodami. Uchyliła, najciszej jak umiała drzwi i weszła do środka. Na ziemi siedziała skulona szatynka, a głowę schowała w ręce.

- Idź sobie kimkolwiek jesteś! Chce być sama!

- To może posiedzimy razem same? – ślizgonka dosiadła się obok siostry. Hermiona podniosła głowę.

- Przepraszam Pansy, myślałam, że to oni…

- Matko, jak to dziwnie brzmi od ciebie ‘Pansy”, a nie „Parkinson, tłusta krowo” – dziewczyny lekko się uśmiechnęły. Hermiona popatrzyła na siostrę.

- Jeśli chcesz może tak zostać – gryfonka wyszczerzyła się.

- E, młoda nie zaczynaj!

- To jak to będzie teraz? Nadal nie mogę w to uwierzyć….

- Dla mnie nadal to jest szok… Teraz jesteśmy dla siebie najbliższą rodziną a 15 minut temu wiesz jak było… Zachowajmy to w sekrecie.. Chwilowo nie mówmy nikomu o tym, dopóki same tego nie pojmiemy… Nie chodzi mi o to, że się wstydzę, czy coś, ale raczej mi chodzi o nasze domy… Nie sądzę, że będą bili nam brawa…

- Chciałam zaproponować to samo… To co teraz mamy zrobić, po prostu pójdziemy do swoich domów i stracimy kontakt?

Ślizgonka gwałtownie się odwróciła w stronę szatynki:

- No co ty, obowiązkowo po liście każdego dnia! Zawsze chciałam mieć siostrę, a poza tym musimy nadrobić te wszystkie lata naszej nienawiści… Jakie masz plany na wakacje?

- Tydzień tu, a potem do Nory.

- Do Weasley’ów? – Pansy popatrzyła zniechęcona.

- Ej, Pansy pamiętaj jesteś moją siostrą – o Merlinie nadal w to nie wierzę – i musisz się pozbyć stereotypów! A ja postaram się szanować twojego chłopaka.

- Draco? Spokojnie zerwaliśmy miesiąc temu.

- O, to dobrze – gryfona odetchnęła ulgą – Bo to by było chyba za ciężkie dla mnie… Ale czemu? To przez tego nowego… Jak mu tam?

- Blaise Zabini?

- A no tak! To co z nim jesteś? A on i mugole?

- Spoko, on nie jest jak Malfoy i reszta. Tak samo jak jego przyjaciel, Teodor Nott. Ale powracając wakacji, to ja też przez pierwszy tydzień jestem w domu, to musimy się spotkać kilka razy.

- Ja chętnie! Zawsze muszą być jakieś plusy…  Poza tym nie chcę spędzać za dużo czasu z nimi… Jak oni mogli nas tak okłamać i rozdzielić?! Całe moje życie było jednym wielkim kłamstwem!- gryfonka zachłysnęła się powietrzem. Brunetka delikatnie ją przytuliła.

-Słuchaj, ja wiem jak się czujesz… ale nie możesz teraz tak się załamywać ani popadać depresję… Oni starali się nas chronić, oczywiście rozumiem, że nie chcesz im wybaczyć i że nadal będziesz miała do nich żal… Ale popatrz na to w ten sposób . Zyskałaś mnie, co jest ogromnym plusem! Hermioneczko… Jakie są twoje zdrobnienia?

-Hermionka raczej… niektórzy mówią do mnie „Miona”, ale to jest dość wkurzające…

-Dobra, zapamiętam. Ale powracając do tego, co mówiłam… Potraktuj to jako coś nowego, a tamten rozdział za sobą po prostu zamknij. Brzmię jak z jakiegoś taniego mugolskiego romansidła?

-I to bardzo – dziewczyny serdecznie roześmiały się - Nie zrobiłam tam za dużego bałaganu na górze? – Hermiona zwrócila oczy na sufit.

- Nie, chyba bardziej ich wstrząsnęła moja reakcja…

- Co zrobiłaś?

- No właśnie nic.

Ta dam! Mam nadzieję, że podoba wam ten wątek. Proszę o komentowanie :)