Rozdział X

Niech każdy uważnie przyjrzy się cyferce powyżej. Widzicie? Czy wy to widzicie?! Rozdział dziesiąty! Dziesiąty! W taką, wręcz można powiedzieć rocznicę, kilka słów ode mnie.
Dziękuję Wam bardzo, że czytacie moje bazgrołki, że jesteście ze mną, że tak dużo osób komentuje rozdziały! Że wybiło już 3200 wyświetleń! No nie wierzę w moje szczęście<3
Coś ostatnio za dużo się wzruszam. Nie przeciągając oto obiecany rozdział (pod ostatnim postem było 5 kom! <3), a na dole jeszcze szybko coś powiem:)


ROZDZIAŁ X

Gdy oglądała mugolskie kryminały często zdarzało się tak, że główni bohaterowie, by zdobyć więcej informacji, kogoś podsłuchiwali. W książkach spotykała się z zaglądaniem przez dziurkę od klucza i czytaniem cudzych listów. Tylko, że te działania zazwyczaj wychodziły na dobre, złoczyńca został złapany bądź morderca ukarany. A u niej? Nie było żadnego zabójcy, złodzieja. Byli tylko jej przyjaciele, którzy podsłuchali rozmowę na temat czegoś, co przed nimi kryła. Myślała, że zrozumieli, że wiedzieli, że sama musi jakoś zaakceptować i znaleźć swoje położenie w nowej sytuacji. Że uszanują jej prywatność. Jak się okazało, myliła się. Szloch ponownie wstrząsnął drobnym ciałem dziewczyny, a łzy zaczęły moczyć poduszkę, w którą wtuliła w twarz. Przecież miała zamiar im powiedzieć, ale sama na początku musiała samą siebie zrozumieć i to, co się dzieje wokół niej. Ścisnęła oczy, skupiając się przede wszystkim na tym, ile mogli z całej rozmowy usłyszeć? Wiedzą już, że państwo Granger nie są jej rodzicami, można to było spokojnie wywnioskować. Ale czy słyszeli że jej biologiczni rodzice należeli do Zakonu? Albo czy wiedzą, że ma siostrę? W duchu gryfonka dziękowała, że ani razu nie wymienili jej z imienia i nazwiska. Pansy jest bezpieczna, to jest najważniejsze, tego jeszcze nie jest gotowa im zdradzić. A może dosłyszeli tą tajemniczą wzmiankę Syriusza, która cały czas tłukła się gdzieś z tyłu głowy dziewczyny, że „ona jest taka sama jak Mar..”? To była bardzo ważna wskazówka, dzięki której będzie jej łatwiej znaleźć informacje o jej mamie. Jak tylko wróci do Hogwartu, to poszuka jakiś starych roczników, akt. Jej dalsze rozmyślania przerwało ciche pukanie. Szatynka podniosła wzrok i zapatrzyła się w drzwi, zza których dochodziły ciche szepty.
-Hermiona…? –głos Ginny słyszalnie drgał, a przepełniony był ogromnym smutkiem i żalem –Czy możemy wejść?
-Idźcie stąd. – Gryfonka próbowała stanowczo wypowiedzieć zdanie, ale na ostatnich sylabach jej głos niebezpiecznie się zachwiał przez dotkliwe drapanie w gardle. –Nie chcę was widzieć.
-Mionuś, proszę porozmawiaj z nami. – szatynka rozpoznała głos jej przyjaciela, Harry’ego.
-A o czym chcecie rozmawiać?! Chyba już wszystko doskonale wiecie! – smutek zastąpił gniew, który rozrastał się w dziewczynie z każdą sekundą. –Idźcie stąd.
-Hermi…
-IDŹCIE STĄD! ZOSTAWCIE MNIE W SPOKOJU!
Na korytarzu zapanowała głucha cisza, przerwana obelgami pani Black, która została obudzona krzykiem szatynki. Dziewczyna usłyszała tupot stóp, które szybko wbiegły po skrzypiących schodach. Osoba zatrzymała się przy jej drzwiach, krzycząc głośno:
-Zamknij się stara wiedźmo!
-Ty… ty…  ty zdrajco rodu! Przyjacielu szlam! Ty szkarado! Hańbo naszej rodziny!
-Powiedziałem zamknij się! –po czym Syriusz dodał ciszej – Czemu stoicie jak ciołki przed pokojem Hermiony? Stało się coś? – gryfonka usłyszała szepty jej przyjaciół i mogła przysiąc, że właśnie w tym momencie Ginny nerwowo miętoli swoją bluzkę, zawstydzony Harry poprawia okulary,  Ron staje się czerwony po uszy, a bliźniacy głośno przełykają ślinę. Szepty ustały. Hermiona otarła ostatnią, lecącą łzę po policzku i czekała na rozwój zdarzeń. – Co zrobiliście?! –dziewczyna przymknęła oczy. Black porządnie nawrzeszczał na gryfonów, którzy nawet nie próbowali się bronić. Jego krzykom towarzyszyły również obelgi, których już nie mogła słuchać. Nie pozwoli, by obrażano jej przyjaciół, nawet gdy jest na nich zła. W kilku krokach podbiegła do drzwi, przekręciła kluczyk i otworzyła je na oścież.
-Syriuszu, nie ma co marnować sobie na nich strun głosowych –prychnęła, mierząc wzrokiem resztę gryfonów, po czym skierowała swoje oczy na mężczyznę. Stanęła pewnie na nogach, krzyżując ręce na piersi. „Tylko nie daj po sobie poznać, że się boisz, że cierpisz. Bądź silna, nie pokazuj jak cię skrzywdzili…” dziewczyna usłyszała rozchodzący się w jej głowie dziwnie znajomy głos, którego nie słyszała przez wiele lat. W ogóle go sobie nie przypominała, by kiedykolwiek go usłyszała, ale teraz barwa tego szeptu była jej niezwykle bliska. Skupiła się na Blacku i jej przyjaciołach, odrzucając od siebie owy głos. Mężczyzna uśmiechnął się miło, widząc postawę gryfonki. Zmierzwił jej beztrosko włosy.
-Dzielna dziewczynka. –złapał gryfonke za ramię, przyciągnął do siebie i przytulił ją mocno. Zniżył głowę tak, by mieć usta na wysokości jej ucha. Wyszeptał ledwo słyszalnie – Wybacz im. Oni chcieli dobrze. Ale teraz bardzo tego żałują.
-To czemu na nich nakrzyczałeś? -odszepnęła. Syriusz odsunął od siebie szatynkę i zaczął schodzić po schodach. Odwrócił jeszcze głowę i krzyknął przez ramię.
-Odruch matczyny! –dziewczyna zaśmiała się perliście, a Łapa wyszczerzył białe kły, zbiegając już na parter i zostawiając ich samych. Hermiona popatrzyła się na resztę gryfonów. Ginny miała zapuchnięte od płaczu oczy, Harry i Ron patrzyli się przepraszająco, a bliźniacy nerwowo kręcili nogami kółka na ziemi. Szatynka weszła do pokoju i usiadła po turecku na łóżku, a gromadka poszła w jej ślady i stanęli przed nią. Nastąpiła cisza, którą bali się przerywać, czując na sobie wyczekujący wzrok panny Granger. Szatynka zaczęła się bawić swoimi palcami, uważnie oglądać każdy swój paznokieć, nucić jakąś starą mugolska piosenkę. Popatrzyła znów na przyjaciół. Młoda Weasley’ówna już otwierała usta, by coś powiedzieć, ale po chwili je zamknęła. Gryfonka czekała na jakikolwiek ruch od ich strony. Z szeregu pierwszy wystąpił Harry, który po prostu podszedł do niej i objął ją opiekuńczo ramieniem. Przytuliła się mocno do czarnowłosego, wciągając jego zapach. Popatrzyła się na resztę i uśmiechnęła się do nich. Nie potrafiła się na nich długo gniewać, po prostu nie umiała. Ona sama nigdy nie lubiła się kłócić i szybko wszystkim wybaczała. Uważała to za ogromną wadę, ale taka już była, nic na to nie poradzi. Widząc uśmiech przyjaciółki, Ginny na nowo się rozsypała, a kryształowe łzy zaczęły spływać po jej zaczerwienionych policzkach. Fred nieudolnie próbował objąć młodszą siostrę, ale ta wpadała w okropna histerię.
-Oj, Ginny chodź tu do mnie. –powiedziała cicho Hermiona, odpychając lekko Harry’ego, by zrobić miejsce rudowłosej. Rozszerzyła szeroko ramiona. Młodsza gryfonka podeszła do szatynki i usiadła jej na kolanach, wtulając się w ramię starszej. Ta tylko pogłaskała ją po głowie i objęła ją drugą ręką. – Gin, nie płacz już, proszę. Ginny, cichutko, Ginny… - dziewczyna ucałowała lekko Weasley’ównę w głowę. – Uspokój się Ginny, wszystko już jest dobrze.
-Właśnie, że nic… nic nie jest dobrze! – zaszlochała rudowłosa, pomiędzy napadami płaczu – Zachowaliśmy się okropnie! Ja… my…. nie chcieliśmy Hermiono, przepraszam, tak bardzo mi wstyd!
-Dobrze, Gin, dobrze – szatynka zaczęła się kołysać, by uspokoić najmłodszą z Weasley’ów. Popatrzyła się z lekkim uśmiechem na resztę. Fred przysiadł się obok dziewczyn i złapał pocieszająco starszą gryfonkę, za dłoń. Ścisnął ją delikatnie, wplatając swoje palce miedzy palce dziewczyny.
-Naprawdę przepraszamy, Hermiono. Myśleliśmy, że… że… nie wiem co my myśleliśmy! Zachowaliśmy się bardzo głupio! Nie zdziwimy się, jeśli nam nie wybaczysz, bo zasługujesz na prywatność, a my tego nie uszanowaliśmy. Zachowaliśmy się okropnie! – bliźniak wyrwał dłoń z dłoni Hermiony i oparł  swoją głowę na obu rękach. Nie mógł sobie wybaczyć, że szatynka przez niego płakała, że cierpiała, ponieważ on nie mógł uspokoić swojej ciekawości.
-Denerwowaliśmy się o ciebie i myśleliśmy, że jeżeli podsłuchamy to się dowiemy czegoś, by ci pomóc. – powiedział cicho Harry. – Nawet nie próbuję cię przepraszać, masz całkowite prawo być na nas zła.
–Nie byłabym w stanie być na was zła. –Fred podniósł w nadziei głowę, a Ginny na moment umilkła. - Za bardzo was kocham, by się na wam nie wybaczyć. To prawda, że zachowaliście się strasznie, płakałam przez was, ale przecież się o mnie martwiliście. Prędzej czy później, byście się dowiedzieli, bo miałam zamiar wam powiedzieć. To nie było tak, że chciałam przed wami to ukryć, po prostu ja sama potrzebowałam czasu. Ale już wiecie. Może chciałam wam to powiedzieć w inny sposób, ale…- szatynka wzruszyła ramionami.
-To znaczy, że nam wybaczasz? – zachrypiała cicho Ginny.
-Oczywiście, że tak, głuptasie! –Hermiona roześmiała się cicho, a rudowłosa wzmocniła uścisk. – W sumie, to dobrze, że wiecie. Ale chciałabym zapytać, jak długo odsłuchiwaliście?
-Praktycznie od początku. Zaraz po tym jak z kuchni wyszedł Szalonooki z resztą. – odpowiedział ze skruchą George, który razem z Ronem usiedli na łóżku. Teraz cała szóstka siedziała wokół Hermiony i Ginny.”Czyli słyszeli o Pansy… na razie nie poruszę tego tematu. Dziękuję ci Lupinie, że nie podałeś jej imienia!”. Znowu nastała cisza, tylko ze tym razem nie była niepokojąca czy niezręczna cisza. Każdy po prostu skupił się na swoich myślach. Ron chrząknął.
-Jak długo wiesz?
-Dowiedziałam się na początku wakacji. Spotkanie ze mną, z moimi rodzicami i… – głęboki wdech, natłok myśli i szybkie podjęcie decyzji – i z moją siostrą i jej rodzicami –szatynka miała wrażenie, że nagle wszyscy zesztywnieli – zorganizował Dumbledore. Nie powiedział nam za wiele. Jedyne czego się dowiedziałam to, że nasi rodzice, w sensie moi biologiczni, ci nieprawdziwi i ci od siostry, się przyjaźnili. Byli ścigani przez Voldemorta i rozdzielili nas. Po czym zostali zamordowani. – głos się jej lekko zatrząsł – Z siostrą ustaliłyśmy, że w Hogwarcie wszystko będzie tak samo. Zostaniemy przy swoich nazwiskach i będziemy zachowywać się wobec siebie tak samo.
-Nie chcesz nam powiedzieć kto to? –zapytał Harry podnosząc na dziewczynę wzrok.
-Raczej nie i mam nadzieję, że to uszanujecie. –grupka gorliwie pokiwała głową. –Chcielibyście wiedzieć cos jeszcze?
-Czy te listy – po plecach Hermiony przebiegł zimny dreszcz. Obawiała się tego pytania, choć nawet nie wiedziała dlaczego.  Na wspomnienie państwa Granger czuła jak lodowaty wiatr przeszywa ją w pół, zamrażając wszystko w jej środku – dostawałaś od tej siostry? –Fred dokończył pytanie ledwo słyszalnie. Znów złapał ja za rękę, gładząc pocieszająco przegub jej dłoni.
-Nie, nie… Z nią tez wymieniałam listy, to był ten drugi list, który dostałam w tamten wieczór. Te przez które płakałam to… one były od moich rodziców, tych nieprawdziwych…
-Wybaczyłaś im? –Ginny przerwała szeptem.
-Nie, Gin, ja nie jestem w stanie im wybaczyć. Przez tyle lat ukrywali przede mną prawdę, a teraz… -Hermiona poczuła jak znowu wymykają jej się spod piekących powiek łzy. –Nie potrafiłam tego zrozumieć. Przez pierwszy tydzień wakacji ignorowali mnie, to znaczy próbowali jakoś porozmawiać, ale ogólnie to milczeli i nic nie próbowali zrobić. A kiedy już do was przyjechałam, pewna że już mogę od tego odetchnąć, to… Oni napisali, żebym wróciła, pojedziemy na jakąś wycieczkę i… Nie chcę znowu płakać! -  prawie krzyknęła na koniec Hermiona, starając się otrzeć kapiące łzy. Role się odwróciły. Teraz to Ginny starała się ją uspokoić, przytulając i głaszcząc szatynkę.
-Mionuś nie płacz, bo ja znowu zacznę ryczeć- powiedziała płaczliwym głosem rudowłosa i jak ostrzegała, tak zrobiła. Teraz obie siedziały i moczyły wzajemnie swoje bluzki. Fred tylko teatralnie westchnął i objął obie gryfonki.
-Oh, wy moje beksy – jedna uwaga, a sprawiła, że obie roześmiały się lekko. Szatynka popatrzyła w ciepłe oczy Freda, w których latały teraz wesołe iskierki. Poprzez łzy uśmiechnęła się do niego, a ten tylko pocałował ją w czoło, cały czas tuląc płaczące dziewczyny. George wyszczerzył zęby:
-Grupowy misiek! –po czym rzucił się na obejmująca się trójkę, a na nim wylądował Ron i Harry. Gryfoni roześmiali się wesoło.
-Dziękuję wam, kochani! – powiedziała szczęśliwa Hermiona. Wreszcie miała prawdziwą rodzinę. Ludzi, którzy ja kochali, wspierali, martwili się o nią. Poczuła się bezpieczna o siebie, o swoja przyszłość. Póki będą razem nic ich nie pokona, nikt ich nie poróżni. Kochała ich bardzo, każdego na swój sposób. Harry’ego, Rona i George’a, jak prawdziwych braci, Ginny jak młodszą siostrę, a Freda jak… sama jeszcze nie wiedziała. Jedyne co było teraz pewne to, że ta piątka była bardzo ważna w jej życiu i nigdy nie pozwoli, by stała im się krzywda.



Fiu, fiu... koniec jakiś taki też wzruszający! Ta choroba przynosi same szkody, za często się wzruszam! Może w tym rozdziale nie było tak dużo tego typowego fremione, ale musiałam trochę powyjaśniać sytuację. W następnym rozdziale znów będzie zmiana otoczenia, ale mam już dość tego tematu wakacji, ma go już po dziurki w nosie:/ Nie wiem kiedy będzie następny rozdział:( powinien być w środę, jak zawsze , ale nie obiecuję:(
Komentujcie me dziubaski słodkie!(tekst pani z cukierni, musiałam go tu napisać:') )
~Kate