Rozdział XI

OGŁOSZENIA PARAFIALNE
Przepraszam, miałam dodać rozdział w środę, ale nie wyszło mi troszeczkę:/ a jak poczekacie kilka dni dłużej to też się nic nie stanie;) jak przeczytacie, to bardzo proszę, zwróćcie uwagę na kilka moich słów na dole, bo wydaje mi się, że ten rozdział może być dla mnie przełomem i potrzebuję Waszej pomocy:)
Ale to już na dole;)


ROZDZIAŁ XI

Na ostatnie kilka dni wakacji postanowiono, by dzieci wróciły do Nory, aby jeszcze spędziły beztrosko czas na świeżym powietrzu. Hermiona z Harry’m nie zareagowali na to zbyt szczęśliwie, ponieważ oboje chcieli spędzić jak najwięcej czasu z Syriuszem. Harry był bardzo zżyty z ojcem chrzestnym, podobnie jak szatynka, którą zbliżyły do Blacka ostatnie sytuacje, w których mężczyzna bardzo jej pomógł. Łapa próbował jeszcze kilka razy powiedzieć gryfonce jak najwięcej o jej rodzicach, ale Lupin deptał im po pietach i praktycznie ani na chwilę nie zostawiał ich samych, w obawie, że jego przyjaciel wypapla za dużo. Nieraz się z tego powodu pokłócili.
Hermiona nie dostawała już listów od rodziców, co sprawiło radość nie tylko jej, ale wszystkim jej przyjaciołom. Po tym jak odkryli jej tajemnicę starali się zręcznie omijać temat, bo wiedzieli jak dużo bólu sprawia to szatynce. Za to, ona razem z Ronem, zostali mianowani prefektami. Tak jak wszyscy spodziewali się tej posady po Hermionie, tak bardzo zaskoczył ich Ron. Bliźniacy nie odpuścili sobie nowego tematu do żartów.
Ginny i Harry uchodzili za idealną parę, podobnie jak George z Luną. Mimo że niektórzy dziwnie reagowali na to połączenie wystarczyło im się wyraźniej przyjrzeć, by zobaczyć, że ta dwójka jest dla siebie stworzona. Oboje lekko zwariowani, ale za to bardzo się kochali. Ron prawie codziennie dostawał różowe koperty, ale nikomu nie udawało się zobaczyć imienia nadawcy. Fred z Hermioną patrzyli z przerażeniem jak wszyscy łączą się w pary i nieprzerwanie dokuczali zakochańcom, mimo że oboje chcieli się znaleźć na ich miejscu. Hermiona cały czas próbowała zapomnieć o wciąż rosnącym i prawie rozrywającym ja od środka uczuciu do bliźniaka, a rudzielec z każdym dniem co raz bardziej się upewniał w przekonaniu, że ta mała Granger znalazła sobie miejsce w jego sercu.
Pierwszego września w Norze jak zwykle panował wielki harmider. Pani Weasley pospieszała wszystkich, a sama siedziała w kuchni, przygotowując jedzenie dla dzieci. Każdy biegał i pakował się, jedynie Hermiona pomagała innym, bo sama była już od dawna spakowana. Właśnie wchodziła do pokoju bliźniaków, niosąc kilka par majtek. Pamiętając, co ją spotkało w pokoju chłopaków, wychyliła ostrożnie głowę przez drzwi.
- Hej, mogę wejść?
-Jasne, nie krępuj się – Fred podniósł głowę z nad kufra, uśmiechając się miło do dziewczyny, która cały czas stała za drzwiami – Nie martw się, pułapki rozmontowane. – szatynka weszła do pokoju i od razu kucnęła, czekając na atak tłuczków – Spokojnie, nie ma już tego, naprawdę – Fred roześmiał się.
-Ja tam żałuję – mruknął George, starający się wepchnąć ich wynalazki do jego kufra. – Co tam trzymasz, mała?
-Wasza mama kazała wam to dać – rzuciła w ich stronę bieliznę – Muszę przyznać, że są przeurocze te różowe bokserki z waszymi imionami na nich.
Hermiona zachichotała, a chłopcom zrzedła mina. Szatynka wyszła zamykając cicho drzwi. Wszystko potoczyło się potem szybko. Dojazd na peron, przejście rzez barierkę, pożegnanie z państwem Weasley, wejście do  pociągu. Znalazła wolny przedział i razem z Harry’m, Ronem i Ginny usiedli w nim. Zaczęli wesoło gadać i wspominać całe wakacje. Trójka gryfonów co chwila wydawała dźwięki niezadowolenia, ale Hermiona i tak wiedziała, że się cieszą na powrót. W Hogwarcie spędzali najlepsze chwile, a niezadowolenie było tylko dla pozorów. Zaczynali już piąty rok w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Piąty rok! A przecież nie tak dawno była spetryfikowana przez bazyliszka i leciała z Harry’m i Blackiem na hipogryfie! Te cztery lata jej tak szybko minęły i ze smutkiem zauważyła, że następne miną jeszcze szybciej. Wyrywając się z myśli, Hermiona wstała:
-Idę się przejść, za niedługo wrócę. –dziewczyna nie czuła potrzeby tłumaczenia im dokąd dokładnie idzie, przyjaciele powinni jej zaufać. Ginny i Harry posłali jej tylko uśmiechy i od razu powrócili do rozmowy o Quidditch'u.
-Idziesz do Freda? – mruknął Ron, zaskakując szatynkę.
-Nie, Ron, mam innych przyjaciół, wiesz? Poza tym nie musisz wszystkiego wiedzieć.
Gryfonka wyszła z przedziału, zostawiając przyjaciół, a sama zastanowiła się głębiej nad słowami Rudzielca. O co mu znowu chodziło? Przez ostatnie kilka dni chodził rozdrażniony i był dla wszystkich opryskliwy, Ginny raz prawie doprowadził do płaczu chamskim zachowaniem. Przeszła już parę wagonów, ale nie znalazła ślizgonów. Chciała wreszcie się spotkać z siostrą. Nie podjęła jeszcze decyzji, czy podzielić się wiadomością o ich rodzicach, ale wiedziała, że na pewno nie zrobi tego teraz, kiedy obok będzie Blaise i prawdopodobnie Nott. Musiały by być wtedy same. Nagle rozmyślenia przerwało czyjeś silne ramię, które wciągnęło ją do przedziału i w taki sposób wylądowała w uścisku czarnoskórego chłopaka.
-Patrz kogo znalazłem! – Blaise wyszczerzył białe zęby – Hej Mionka! – szatynka latała w uścisku ślizgona.
-Blaise, bo zrobię się zazdrosna! Ja wiem, że moja siostra jest ładna, w końcu po kimś to odziedziczyła! – Pansy machnęła kilka razy z włosami – Ale teraz oddaj mi ją, ja też chce się przywitać!- Czarnoskóry wypuścił ją z objęć, która rzuciła się z piskiem na siostrę:
-Pansy!
-O jej, Hermionka, jak ja się stęskniłam!
-Nie uwierzysz, jak ja bardzo!
Dziewczyny stały przytulone po środku przedziału. Chłopak ślizgonki kręcił z niedowierzaniem głową:
-To takie dziwne, że spędziłyście razem tylko tydzień, wiedząc kim naprawdę jesteście, a teraz zachowujecie się jakbyście znały się od dziecka.
-To niesamowite, prawda? Chore trochę!– siostry roześmiały się, nie zluźniając uścisku. Nagle do przedziału wparował zdyszany Teodor Nott. Zanim złapał oddech chwile postał, opierając ręce na kolanach.
-Wieee… wiecie – chłopak łapał kolejny oddech – żee Malfooo.. Malfoy  zerwał z tą krukonką! A raczej ona z nim!
-Gratulacje dla niej! – zaśmiała się Hermiona, którą dopiero teraz zauważył Nott. Podniósł się i patrzył na nią zaskoczony.
-Hermiś, słońce ty moje! – podszedł do niej podniósł ją i obrócił wokół własnej osi. – W ogóle cię nie zauważyłem!
-Przyjaciółki nie zauważasz? Ty wredny ślizgonie jeden!
-Nie obrażaj się, gryfonko.
Chłopak poczochrał dziewczynę po włosach. Cała czwórka zaśmiała się wesoło. Usiedli w przedziale i zaczęli wesoło gadać. Tematy schodziły od wakacji do planów następnych spotkań. Zabini nie byłby sobą, gdyby nie poruszył tematu dziewczyny Teodora. Ten się tylko zaczerwienił, gdy przyjaciel zapytał czy pozna przyszłą panią Nott. Okazało się, że Jasmine („Ach, więc tak nazywa się ta biedna istota” –Blaise nie szczędził sobie złośliwości) chodziła do Beauxbatons i na razie nie będą mogli jej poznać. Pansy, ratując przyjaciela przez żartami jej chłopaka, zmieniła temat na ciastka, które upiekli. Hermiona nie powstrzymała się i zaczęła się głośno śmiać na wspomnienie okropnego smaku wypieku przyjaciół. Reszta udawała obrażonych, ale tylko przez chwilę. Szatynka podniosła się:
-Wiecie, ja już będę się zmywać, muszę jeszcze posiedzieć chwilę z resztą, potem się zobaczymy.
-Dobra, pa Mionuś – siostra mocno przytuliła szatynkę. Gryfonka ucałowała w policzek chłopaków i skierowała się do przedziału gryfonów. Weszła i szybko dostosowała się do tematu rozmowy. Gryfoni żywo dyskutowali, co chwila jednak przerywali rozmowę głośnym śmiechem. Hermiona sięgnęła do torby po książkę i ze zdziwieniem zauważyła, że w torbie znalazła się przypinka Slytherinu. ‘Pewnie komuś musiała wpaść, jak się ze mną witali, pójdę im lepiej oddać. Niby to nic ważnego, ale potem zapomnę.”
-Hej, ja zaraz wrócę, muszę znowu na chwilę wyjść. Na serio na sekundkę. -Ginny i Harry przyjaźnie pokiwali głową, ale Ron patrzył na szatynkę naburmuszony.
-Znowu idziesz się obściskiwać z moim bratem?
-Zależy o którym mówisz Ron, masz ich kilku. –dziewczyna uśmiechnęła się ironicznie- Jesteś dzisiaj jakiś dziwny.
-Myślisz, że nie widzimy jak cię zabiera?!
-Słucham?!-Hermiona popatrzyła zaskoczona na wściekłego gryfona i na pozostałą dwójkę, szukając jakiegoś wyjaśnienia.
-Ron sobie ubzdurał, że w czasie wakacji spędzałaś za dużo czasu z bliźniakami, a o nas zapominasz. Ja mu wybijam to z głowy, ale on jest jakiś przewrażliwiony. – wytłumaczył spokojnie okularnik.
-Wcale nie, Harry, powiedz jej prawdę, zgadzałeś się ze mną!
-Dobra, wychodzę. Ron nie mam ochoty z Toba gadać. Spędzaliśmy czas wszyscy razem, z wami samymi tez dużo czasu spędzałam. Potem porozmawiamy. -To mówiąc gryfonka wyszła z przedziału i skierowała się w stronę wagonu, gdzie wcześniej spotkała ślizgonów. Usłyszała skrzypnięcie otwieranych drzwi :
-Nie widzisz, że Fred chce zniszczyć naszą przyjaźń?!
Dziewczyna zatrzymała się przy jednym z przedziałów i odwróciła się do Rona, który stał po środku wagonu, patrząc się na nią wściekle. Wzięła wdech i najspokojniej jak umiała, odpowiedziała:
-Ron na serio, ogarnij się.
-Ile razy wychodziłaś specjalnie do Freda, ile razy to tylko z nim przebywałaś, co?!-i w tym momencie nastąpił wybuch. Ale nie na świecie, nie w Londynie, nie w pociągu. Tylko w duszy niby spokojnej szatynki, którą teraz złość opanowywała w najmniejszym calu.
-A co nie mogę?! Zakazujesz mi mieć przyjaciół?!
-Teraz też od razu do niego pędzisz, bo ani chwili bez niego nie możesz wytrzymać! A my, starzy przyjaciele są już nieważni?!
-Jasna cholera, Ron! Mówiłam ci, byłam u kogoś innego i teraz też tam idę, a nie do Freda, by się z nim, jak to ująłeś ‘obściskiwać’! Jesteście dla mnie bardzo ważni i nigdy o was nie zapomnę.
-Jakoś to teraz robisz!
- Czy raz na jakiś czas nie mogę się spotkać z kimś innym?! Jest gdzieś zapisane, że Hermiona Granger zawsze musi być z Ronem Weasley’em i Harry’m Potter’em?!
- Wszyscy uważają, że przesadzasz, że cię tracimy!
-Z tego co zauważyłam Ronald to tylko ty masz jakiś idiotyczny problem z tym, że mam innych przyjaciół!
- A czemu tak nie chcesz powiedzieć do kogo idziesz, co?!
-Bo jest to związane z wiesz… - szatynka ściszyła głos. Miała nadzieję, że teraz chłopak zrozumie o co chodzi. Nie chciała krzyczeć na cały Express, że ma siostrę.
-No właśnie nie wiem! Może niech Fred  mi powie, skoro już on wszystko o tym wie! Skoro to do niego rzucałaś się z płaczem, gdy pisali do ciebie rodzice! On już pewnie wszystko wiedział!
-Ron, czy ty słyszysz samego siebie?! Uspokój się!
-Może ty go w ogóle kochasz, co?! – tym pytaniem totalnie zbił ja z tropu. Kilka razy mrugnęła wściekle i obdarzyła gryfona takim wzrokiem, że gdyby mógł zabijać, to każdy już składałby kondolencje państwu Weasley.
- A nawet jeśli bym kochała Freda, to co ty masz do tego Ronald?! Co się tak patrzysz tymi idiotycznymi gałami?! Tak, tak, tak! Zgadłeś! Kocham Freda, zaraz pójdę się z nim obściskiwać! W ogóle to mamy zamiar się pobrać! I będziemy mieli piątkę cudownych dzieci! I te dzieci też będą miały dzieci i będziemy jedną, wielką i cholernie szczęśliwą rodziną! I jeszcze z Fredem razem umrzemy i będziemy, kurde, w jednej trumnie sobie leżeć, a ty Ron będziesz sam jak palec na drugim końcu cmentarza! Taki jest właśnie mój plan na życie!
Hermiona gwałtownie otworzyła drzwiczki przedziału, przy którym stała i weszła do niego, nie zważając na to czy ktoś jest w środku, czy nie. Zatrzasnęła wściekle drzwiczki i odwróciła się do środka. Przejechała wzrokiem po zdziwionych twarzach trójki, siedzącej na fotelach. „Lepiej nie mogłam trafić’. Po prawej stronie przy oknie siedział George, obok niego Lee Jordan. Po lewej stronie przy drzwiach siedział, nie kto inny jak główny powód kłótni między nią a Ronem, czyli Fred Weasley. Gdyby nie to, że już była czerwona z wściekłości, każdy by zauważył rumieńce na jej twarzy. „Czyli Fred słyszał wszystko… Genialnie po prostu.”. Nawet nie spytała tylko po prostu usiadła przy oknie. W przedziale zapanowała cisza, którą przerwało ciche chrząknięcie:
-Zamierzamy mieć piątkę dzieci?
-Jakiś problem?
-Nie no skąd, mi się podoba.
Gryfonka popatrzyła spod łba na bliźniaka, który uśmiechał się niewinnie. Momentalnie cała złość przeminęła i wybuchła śmiechem, a za nią reszta chłopców. Nie mogli przestać się śmiać przez dobre kilka minut. Hermiona nie miała ochoty wracać do własnego przedziału i pomyślała, że siostra poczeka. Z chłopakami spędziła naprawdę miło czas. Co chwila śmiech wypełniał całe pomieszczenie, a Hermiona kilka razy musiała wycierać oczy. Lee sypał żartami jak z rękawa, a Fred i George przechodzili samych siebie przekomarzaniu się. Świetnie się z nimi bawiła i nawet nie zauważyła, kiedy dojechali do Hogwartu. Poleciała szybko do przedziału, by założyć szatę. Nie chciała wymieniać zdań z Ronem, którego o dziwo w przedziale nie było. Popatrzyła pytająco na Harry’ego i Ginny, którym sugerując po ich wyglądzie, samotność nie przeszkadzała.
-Ron po twojej odpowiedzi przyszedł tutaj, ale wtedy również na niego nakrzyczeliśmy …
-Bo nas tez wkurzył, więc pomamrotał cos do siebie i wyszedł. Typowe. – dokończyła wypowiedź okularnika Ginny.
-Przyjdzie i przeprosi, nie martw się Hermi. – poklepał ja po ramieniu okularnik – Ale nieźle odpierałaś ataki, my tutaj widzieliśmy doskonale reakcję Rona na twój plan na życie i uwierz mi…
-Takiego zdziwionego nigdy go nie widzieliśmy- para wesoło roześmiała się. Opuścili Ekspres i ruszyli w kierunku powozów. Dołączyli się do nich bliźniacy z Jordanem. Od razu zapanował weselszy nastrój, ale nie mógł trwać wiecznie.
-Kogo ohydnego moje piękne oczy widzą? Tęskniłaś szlamo?  -wszyscy powoli odwrócili się do blondyna. 
- A miało być już tak miło, a ty się znowu przyplątałeś. –szatynka teatralnie westchnęła.
Gryfoni stali wpatrzeni w slizgona. Hermiona mierzyła pogardliwym wzrokiem Malfoya, który patrzył na nią z lekkim uśmieszkiem. Nagle slizgon kiwnął lekko głową, a przyjaciół dziewczyny obwiązały niewidzialne sznurki. Kilka osób upadło, gryfonka nawet nie zauważyła dokładnie kto. Szatynka podbiegła przerażona do Lee Jordana, który stał najbliżej, ale jak tylko próbowała chłopaka uwolnić, jakaś siła odepchnęła i poleciała prosto w ramiona ślizgona, który ją złapał, zatrzymując ja przed upadkiem. Natychmiast odepchnęła się od chłopaka, który uśmiechał się ironicznie.
-Co tak na mnie lecisz Granger? Wyładniałem?
-Puść ich! Słyszysz kretynie!? – dziewczyna wskazała ręka na związanych przyjaciół, którzy próbowali się wyswobodzić z więzów. Osoby, które upadły, jakimś cudem wstały i szamotały się teraz z sznurkami.
-Wtedy nie byłoby zabawy…
Chłopak szarpnął gryfonkę za nadgarstek, przyciągając do siebie. Na jej twarzy pojawił się widoczny grymas bólu, gdy slizgon mocniej ścisnął jej rękę. Związani gryfoni zaczęli się gwałtownie poruszać. Chłopcy zaciskali pięści i wykrzykiwali w stronę chłopaka różne obelgi. Najbardziej wydawała się jednak waleczna Ginny, która czerwona ze wściekłości na twarzy, zaczęła podskakiwać i miotać się na wszystkie strony:
-Pożałujesz Malfoy! Tkniesz ją tylko, a obiecuję, że ta twoja tłusta, arystokracka dupa wyląduje za oceanem!
-Zamknij się Weasley! To na czym stanęliśmy szlamo? – chłopak wykręcił je boleśnie rękę i przyłożył jej różdżkę do piersi, która niespodziewanie znalazła się w jego dłoni. Wszyscy zamarli. Hermiona odwróciła głowę i popatrzyła przerażona na przyjaciół, po chwili jednak uśmiechnęła się lekko do nich, pi z powrotem skierowała się do ślizgona. Zebrała sobie całą siłę jaką miała i drugą ręką wcelowała w brzuch chłopaka. Blondyn momentalnie wypuścił nadgarstek szatynki, która natychmiast wyjęła różdżkę i skierowała ją na krzyczącego z bólu blondyna. Drugą ręką rozmasowywała obolałą rękę, ale ból minął, gdy zobaczyła wykrzywionego Malfoya. Uśmiechnęła się lekko, nie kryjąc zadowolenia, a obecni gryfoni po prostu wybuchli śmiechem.
-Pożałujesz Granger!
-Po raz który mi to mówisz? To się robi nudne.
-Zamknij się szlamo. Szkodami marnować czasu na ciebie i tych zdrajców krwi.
-Odszczekaj to!
-Uważaj do kogo się zwracasz, Granger!
-Zwracać to mogę jedzenie na twój widok!
-Prędzej mi oczy wypadną, jeśli będę dłużej na ciebie patrzył!
-Merlinie – dziewczyna dramatycznie złapała się za głowę - mój mózg nie wytrzymuje twojej głupoty, Malfoy!
-Twój mózg? Ty w ogóle masz coś takiego?
-W przeciwieństwie do ciebie, owszem mam.
-Mhm, wielkości orzeszka! Weasleyowie mają więcej pieniędzy niż ty rozumu!
-Dobrze ci radzę Malfoy, spadaj stąd dla swojego dobra! Myślałam, że nauczyłeś się czegoś po trzeciej klasie. – szatynka skrzyżowała wyzywająco ręce na piersi. – A teraz idź sobie, bo będę celowała znacznie niżej! Zrobię przysługę temu światu, by następni palanci się nie rozmnażali!
-A co, byłabyś chętna, by mi pomóc?
-Nie schlebiaj sobie, Malfoy. Prędzej już bym umarła!
-W tym roku na pewno twoje życzenie się spełni, szlamciu.
-Już się ciebie boję tleniona fretko!
-To nie mnie powinnaś się bać.
-Naślesz na mnie tatusia? O nie, zaraz się ze strachu posikam!
-Nie chodzi mi o moja rodzinę, szlamo. Śmierciożercy również się stęsknili, szczególnie jedna taka miła pani. - na chwile Hermionie zamarło serce. Bellatrix Lestrange. Popatrzyła się lekko przerażona na przyjaciół, nie wiedząc zupełnie jak zareagować. Gryfoni też mierzyli zaskoczonym wzrokiem Malfoya, który jak wyraźniej miał wielki ubaw z tej sytuacji. –  Nie będziesz musiała długo czekać, niedługo się spotkacie. Żegnaj Granger.
Ślizgon zniknął w mroku, zostawiając gryfonów w osłupieniu. Po krótkiej chwili ciszy dziewczyna bez słowa zaczęła rzucać jakieś zaklęcia na niewidzialne sznurki, które cały czas trzymały jej przyjaciół. Na koniec jeszcze Harry miotał się z liną.
-Nie martw się, nie pozwolę, by ona ci cokolwiek zrobiła. Nie bój się, nikt z nas nie pozwoli. – Wybraniec uśmiechnął się pocieszająco patrząc na przyjaciół, którzy ochoczo kiwali głowami.
-Ja się nie boję – szatynka zaprotestowała -  Po prostu zaskoczył mnie. Ale dziękuję.
-Może powiedział to tak, by cię zastraszyć i spokojnie uciec. Tez bym uciekał tak przerażony, gdybym dostał tak w brzucho! Dziewczyno, masz talent! – Jordan machał z wrażenia rękami.
– Niby pani prefekt, a tu taka wojowniczka! Prawdziwa gryfonka! -George roześmiał się wesoło, a grupa mu zawtórowała, sprawiając, że Hermiona zarumieniła się lekko. Papugowali jeszcze Malfoya i w o wiele lepszym humorze poszli powozów, a jak z nich wysiedli od razu skierowali się do Wielkiej Sali. Mimo że szatynka nie starała się zepsuć nastroju innych była lekko zaniepokojona. Trzymała się z tyłu grupki, jednak po chwili podszedł do niej wysoki rudzielec.
-Nie pozwolę, by cię skrzywdziła. – Fred opiekuńczo objął dziewczynę ramieniem. Hermiona popatrzyła na bliźniaka. Zdziwiła się, widząc, że ich twarze były teraz tak blisko siebie. Wzięła głęboki oddech, zakłócając chwilową ciszę. Zatopili się w swoich oczach, nie zwracając uwagę na nic więcej. Zostali sami na korytarzu, bo wszyscy uczniowie znaleźli się już w Wielkiej Sali. Dziewczyna czuła przyjemne ciepło, które powoli obezwładniało każdą najmniejszą część jej wiotkiego ciała. „Czemu on ma takie hipnotyzujące oczy?”. Szatynka miała wrażenie, że tysiące motylków w jej brzuchu odtańcują przeróżne marsze radości. Była w stanie policzyć jego każdy, najmniejszy pieg. Chłopaka przeszywały ciepłe dreszcze, a w głowie szalała tylko jedna myśl- „Jaka ona jest piękna…”. Serca biły jak szalone, prawie wyskakiwały z piersi młodych gryfonów. Chłopak popatrzył na malinowe usta Hermiony, po czym znowu wpatrzył się w jej czekoladowe tęczówki. Objął rękami jej biodra, mocniej przyciągając dziewczynę, w obawie jakby miała zaraz uciec. Już prawie, dosłownie parę milimetrów…



UWAGA NA MNIE!
Wiem zakończenie straszne, ale teraz sprawa ważniejsza. Obrażę się, jeśli mi nie pomożecie, bo jestem w tak zwanej kropce:( Mam do Was kilka pytań i proszę, żebyście mi na nie odpowiedzieli, bo to może w dużym stopniu dotyczyć przyszłości bloga, bo już sama nie wiem co poradzić.
Otóż, czy ja nie daję za dużych rozdziałów? Może powinnam dawać krótsze? Bo wydaje mi się, że upycham za dużo akcji jak na rozdział, a nie wiem, czy to dobrze. Może sama już przesadzam i nie wiem co z tym fantem zrobić, dlatego tak mi zależy na Waszej opinii.
Jak pisać te cholerne "sceny miłosne"? Nie chodzi mi tu o to słowo na "s" i kończące się na "eks", ale mam na myśli to co zaprezentowałam Wam kilka linijek w górę. Czy takie opisy w ogóle coś fajnego dały? Czy się Wam to spodobało? Bo w miłosnych opisach jestem zacofana:')
I to chyba tyle:) Proszę o szczere odpowiedzi:)
Całuski kaktuski<33
~Kate