Rozdział V

UWAGA HISTORIA MOJEGO ŻYCIA

Zanim przejdę do rozdziału to szybko opowiem Wam historię, jaka mi się dziś przydarzyła. Otóż jestem na obozie narciarskim ( i dlatego wstawiam z tel, więc proszę o wyrozumiałość, bo ja i autokorekta jesteśmy odwiecznymi wrogami) i dzisiaj, podczas przerwy kiedy idziemy się napić herbatki, ogrzać itd. zaczęłam przysłuchiwać się dwóm dziewczynom, na ok. 12 lat. Mówiły o hp i o różnych parringach. Brzmiało to mniej więcej tak :"Jezu, dramione jest takie słodkie... No co ty, przecież Ron i Hermiona to para idealna..". Nie myśląc wiele, wbiegłam między nie, rozdzielając je i krzyknęłam : "FRED I HERMIONA NA ZAWSZE!". Po czym odbiegłam od dwóch przerażonych dziewczynek. No cóż tak bywa :') Musiałam to tutaj napisać  :))

I daję obiecany rozdział + mam nadzieję, że polubicie ten nowy parring, bo według mnie jest wprost przeuroczy i ubóstwiam go zaraz po fremione.

 

 

ROZDZIAŁ V

Jak najciszej umiała zakradła się do swojego pokoju. Z cichym skrzypnięciem otworzyła drzwi. Hermiona smacznie spała z nogami zwisającymi z łóżka. Młoda Weasley’ówna starała się cichutko przejść, by nie zbudzić przyjaciółki, w końcu była prawie druga w nocy. Dotarła do łóżka i weszła do niego. Zakryła się po uszy ciepłą kołdrą i odwróciła się, by zasnąć. Jednak nie było jej to dane.

- Ginny?

- Hermi, idź spać.

- Ty myślisz, że ja ci dam zasnąć, zanim mi nie powiesz wszystkiego? Za bardzo Harry ci poprzewracał w głowie.  - Ginny zrezygnowana odwróciła się i zobaczyła Hermionę siedzącą na łóżku po turecku, jak małe dziecko czekające na bajkę na dobranoc. Szatynka wstała, zapaliła światło i powróciła do swojej pozycji.- Opowiadaj!

- Nie krzycz, wszystkich obudzisz!

- Ty myślisz, że wszyscy śpią? Fred i George nie, słyszałam ich przed chwilą, Billa i Fleur nie ma, zostali w Londynie, a twoi rodzice pojechali odwiedzić jakąś waszą ciocię, bo źle się poczuła. A i sądzę, że Harry i Ron robią dokładnie to samo, co my. Więc nikogo nie obudzisz.

- Ciocia? Która?

- Powiedzieli, że ta, której nie lubisz.

- A, czyli ciocia Dorothy. Ona cały czas udaje, że coś jej jest, ale jest świetną aktorką. Zależy jej na uwadze. Wiesz kiedyś grała w mugolskim teatrze i naprawdę ..

- Gin! Do rzeczy!

- Ech, jesteś niemożliwa – przyjaciółka tylko uśmiechnęła się triumfalnie - No dobra. Więc poszliśmy pod ten stary dąb, tam na skraju ogrodu, i nie uwierzysz! Wszystko było rozstawione, kocyk, jakieś jedzenie, picie i nie uwierzysz! Krówki ciągutki! Nie wiem, kiedy to ustawił, może zanim poszliśmy się kąpać… Więc usiedliśmy tam i gadaliśmy o małoistotnych rzeczach, które nam tylko ślina przyniosła, ale i tak było cudownie! Śmialiśmy się, wygłupialiśmy się i … - Rudowłosa zamilkła na moment. Hermiona wpatrywała się w nią, czekając na dalszą część opowiadania -  Dał mi to – Ginny pokazała na mały, srebrny łańcuszek, który wisiał na szyi, o którym wcześniej mówił szatynce Harry.

- No postarał się! I…? Bo to chyba nie koniec historii?

- No nie. Na koniec poprosił, bym została jego dziewczyną, i…

- Zgodziłaś się! – wykrzyknęła szatynka z iskierkami w oczach.

- Tak.

Ginny nieśmiało się uśmiechnęła. Za to Hermiona buzowała, jak prawdziwy wulkan, z radości. Momentalnie wyskoczyła z łóżka, rzucając się na Weasley’ównę.

- Wreszcie!

Hermiona zczołgała się z przerażonej dziewczyny i wyciągnęła ją na środek pokoju. Ginny patrzyła na przyjaciółkę, która zaczęła tańczyć jakieś skomplikowane wygibasy wokół niej. Do tego zaczęła śpiewać ballady miłosne.

- Ginny i Harry! Razem! Miłość, miłości czas! On i ona! On kocha ją, ona go też! Miłości, miłości czas!

Podczas, gdy Hermiona zajmowała się śpiewaniem, do środka pokoju wślizgnęły się dwie osoby. Fred i George patrzyli z zaciekawieniem, co się dzieje w środku. Pośrodku pomieszczenia stała ubrana w całości Gin, która popatrzyła się na braci z nadzieją na ratunek. Chłopcy zobaczyli teraz powód, przez którego rudowłosa potrzebowała pomocy. Po całym pokoju biegała Hermiona, która cały czas śpiewała i tańczyła, ubrana tylko w zwiewną koszulkę, która odsłaniała połowę brzucha, i majtki. Bliźniacy nie wiedzieli na czym skupić wzrok. Po chwili tańczenia, Hermiona zauważyła nowoprzybyłych. Gwałtownie się zatrzymała i przerażona przenosiła wzrok z siebie, na bliźniaków. Zaczerwieniła się na widok Freda, który dosłownie zjadał ja wzrokiem. Zaczęła szybko szukać czegoś, co mogłaby na siebie narzucić. Chłopak zdjął bluzę i rzucił dziewczynie, która szybko ja nałożyła i zapięła się. Poprawiła szybko włosy  i popatrzyła pytająco na bliźniaków:

- Co tu robicie? Słyszeliście o czymś takim jak prywatność?

W tym momencie Ginny podbiegła do bliźniaków i przytuliła się do George’a.

- Błagam, pomóżcie mi! Ona jest jakaś chora! Chora! Zapiszcie ją do Munga!

- Ja chora? – Hermiona fuknęła – Ja tylko się bardzo cieszę z powodu kilku rzeczy i no…

- Dobra, robimy tak, dziewczynki idziecie spać, już bez żadnych tańców. – George znacząco popatrzył na szatynkę, na co ta jeszcze bardziej się zaczerwieniła. – A, jutro nam powiecie przyczynę tych szalonych ruchów. No do łóżek.

Chłopak zaczął zaganiać dziewczyny do łóżka, ale jego bliźniak zawahał się.

-Yy, Hermiono, moja bluza. To jakieś hobby zasypiania w moich ubraniach? Jedną już mi oddałaś, tą w sumie też chciałbym odzyskać.

Dziewczyna przeniosła wzrok z chłopaka na bluzę.

- Yy, no tak, moment.

- Możemy zamknąć oczy – Fred uśmiechnął się szarmancko.

- I nie będziecie podglądać? Już wam wierze. Poczekaj chwilę.- Hermiona weszła pod kołdrę i zdjęła pod nią bluzę, po czym rzuciła Fredowi. - Dzięki. A teraz dobranoc, panowie. -Bliźniacy zgasili światło i już prawie zamknęli drzwi, ale wtedy odezwała się Hermiona - Czemu w ogóle do nas przyszliście?

- Fred chciał.- odparł szybko George. Za nim zdążył zamknąć drzwi, dziewczyny usłyszały odgłos sprzeciwu i zaskoczenia, który wydobył się z wspomnianego bliźniaka.  Hermiona spłonęła rumieńcem. Na szczęście Ginny, tego nie zobaczyła. Chociaż Rudowłosa coś czuła, że między jej bratem, a przyjaciółką może coś się wydarzy. A Ginny Weasley nigdy się nie myli.

 

Rano dziewczyny szybko się ubrały i zeszły na dół. Rudowłosa ubrała się w uroczą, dziewczęcą, żółtą sukienkę, a włosy rozpuściła. Szatynka zaś założyła czarna spódniczkę, a do tego niebieską, krótką bluzkę na ramiączka. Włosy upięła w jeden luźny warkocz. Na dole siedzieli już wszyscy, oprócz Fleur i Billa, którzy cały czas byli w Londynie, a państwo Weasley, którzy wrócili nad ranem, teraz odsypiali stracone godziny, które spędzili przy cioci Dorothy. Harry i Ron siedzieli obok siebie i cos szeptali, a Fred i George zajmowali się swoimi płatkami z mlekiem. Ginny usiadła obok Harry’ego, a Hermiona obok Freda. Rudowłosa popatrzyła znacząco na okularnika, na co on tylko westchnął:

- Ej chcemy wam coś powiedzieć. – Ginny pokiwała głową. Wszyscy popatrzyli na nich.- Bo, ja I Ginny…

- Jesteśmy razem – dokończyła ruda – Czy wam to się podoba, czy nie. No, dziękuję za uwagę.

Pozostali wpatrywali się w parę. Po chwili Fred pokiwał głową.

- To dlatego te wczorajsze tańce – popatrzył się z ironicznym uśmieszkiem na Hermionę, na co ta się zaczerwieniła – To co dziś powtórka z rozrywki?

- Chciałbyś Fred! – szatynka wymierzyła mu prosto w twarz kilkoma płatkami.

- No, chciałbym! – tym razem gryfonka dostała płatkami. Jednak Fred nie musiał długo czekać na rewanż. Po sekundzie na jego bluzce pojawiła się plama z mleka. – Oj, zadarłaś z Fredem Weasleyem! Radzę ci uciekać!

- Ja ?! Ja nie jestem jakimś tchórzem jak Ron! – odpowiedziała szatynka i przybrała pozę, godną samego Godryka Gryffindora. Ron chciał coś odpowiedzieć, ale Fred go uprzedził.

- Czy aby na pewno? – Fred złapał kilka płatków, gotów uderzyć. Hermiona przerażona popatrzyła na broń chłopaka.

- No dobra, może jestem!

Hermiona zerwała się do biegu, a Fred za nią z miską z resztką płatków. Pozostali wybuchli śmiechem, a dwójka cały czas się ścigała. Gryfonka szukała każdego możliwego schronienia. Pod stołem, za George’m, za lodówką, jednak Fred nie odstępował jej na krok Szatynka skierowała się w stronę drzwi i wpadła prawie w nowoprzybyłą, która właśnie weszła do środka.

-Dzień dobry wszystkim! Czy…

- Luna! Ratuj!

I schowała się za blondynką. Fred dobiegł i był gotów wymierzyć cios w obie dziewczyny, ale wtedy z miejsca podskoczył George:

- Nie w moją Lunę!

Nagle wszyscy się odwrócili się zdziwieni w stronę bliźniaka, łącznie z najbardziej zszokowaną Luną. George momentalnie spłonął rumieńcem i patrzył przerażony i zakłopotany na dziewczynę, która lekko chrząknęła:

- Moją Lunę?

George stał się jeszcze bardziej czerwony niż przed chwilą. Usiadł szybko na swoim miejscu i wtopił wzrok w płatki. Nastąpiła bardzo niezręczna cisza, słychać było tylko ciche przeżuwanie Rona i szuranie butów zakłopotanej krukonki. Hermiona poprawiła kilka kosmyków i popatrzyła się na innych. Napotkała wzrok Ginny. Obie kiwnęły głową. Rudowłosa wstała od stołu i podeszła do dziewczyn.

- To, chodź Luna, na górę, tak dawno się nie widziałyśmy. Co tam mówiłaś o ...? Ale nieważne, powiedz co u ciebie…. Nie wiem, czy słyszałaś, ale…

Przyjaciółki przeszły obok stołu i samego George’a, który prawie się zatapiał w zielonej misce. Ginny starała się jak najbardziej zagadać blondynkę, zadawając jej setkę pytań, jednak co chwila Luna patrzyła na dół.  Hermiona jeszcze chwilkę została na dole.

-Zaraz do was dojdę! – kiedy dziewczyn już nie było widać, szatynka popatrzyła stanowczo na chłopaków – No dobra, ogarnijcie się, trochę, szczególnie ty George, a wy mu pomóżcie – wskazała palcem na rudzielców i Wybrańca – I no…

-Hermiono? – George podniósł głowę znad miski.

-Tutaj masz – dziewczyna wyciągnęła z szafki saszetkę- Wrzuć do ciepłego mleka, zamieszaj i możesz pić. Uwierz kakao naprawdę pomaga– chłopak z podziękowaniem pokiwał głową. -  Jak chcesz się trochę odratować, bo teraz sam nie zaprzeczysz, ze coś do niej czujesz, to zaproś ją na spacer i pogadaj. Nie patrz tak na mnie, to twoja jedyna deska ratunku. Szczerze to się tego nie spodziewałam George. -Szatynka skierowała się w stronę schodów. - A i Fred – szybko podeszła do chłopaka i wytrąciła mu miskę z płatkami z ręki tak, że cała wartość wylądowała na bliżniaku – Nie zadzieraj więcej ze mną.

Po czym szatynka zgrabnym krokiem przeskoczyła schody i zniknęła na górze. Szybko wbiegła do pokoju i zatrzasnęła drzwi za sobą. Odwróciła się, oparła się o nie i popatrzyła na koleżanki nadal zaskoczona. Podeszła do łóżka, na którym siedział Luna. Ginny siedziała na łóżku obok.

- Dobra, ja szczerze nie wiem co to było tam na dole…

- Ja też nie wiem!- Ginny podniosła ręce w geście poddania. – A skoro my nie wiemy… Luna? Ty jesteś praktycznie główną postacią tego zdarzenia. Więc wiesz… Czekamy na wyjaśnienia, bo…

- To był szok. Wielki szok. – Wtrąciła Hermiona.

Blondynka z zawahaniem pokręciła na dziewczyny.

- Serio, ja też niby nic nie rozumiem..

- Niby? – powtórzyła obie gryfonki. Blondynka głęboko wciągnęła powietrze, po czym wypuściła je ze świstem. Złapała nerwowo palcami koniec prześcieradła i zaczęła je gnieść, a wzrok wbiła w swoje, wiszące nad ziemią, starte trampki.

- Pamiętacie tą ostatnia imprezę gryfonów, na którą mnie zaprosiłyście? No więc jak się skończyła, skierowałam się do mojego domu. Jak szłam przez korytarz, usłyszałam, że ktoś wołał moje imię. I to był właśnie George. Dobiegł do mnie zdyszany i zanim cokolwiek zrobił, starał się złapać oddech, a ja.. – blondynka zachichotała – Stałam i gapiłam się na niego, no bo co innego miałam robić? Matko, stał chyba tak przez kilka minut! Ale, jak już się uspokoił, to… hmmm… Chyba cos mu dolali do picia, bo nagle zaczął mnie przytulać…

- Mój brat co? – rudowłosa była wyraźnie zszokowana.

- Gin, daj jej mówić!

- No więc, oparł mnie potem o ścianę  i powiedział cos w stylu „ moja Luna, moje słońce”, a jego twarz była stanowczo za blisko mojej… Nie, Gin, nie pocałowaliśmy się – odpowiedziała Luna, patrząc na Ginny, której oczy prawie wypadły z orbit – I ja wtedy zapytałam się dobrze czuje, sądziłam, że to sprawka gnębiwtrysków, wiecie jakie są niebezpieczne… no więc ja się pytam, a on na to, że lepiej nigdy się nie czuł. Powiedział, że pewnie myślę, że coś mu się stało, no bo w końcu tak myślałam, prawda? I on powiedział, że ja mu się… podobam – Luna zaczerwieniła się, a kolor jej rumieńców przypominał włosy młodej Weasley’ówny. – A ja byłam tak zszokowana, że powiedziałam tak po prostu „no ok.”. I chyba Geroge chciał coś jeszcze powiedzieć, ale ktoś szedł, a ja wtedy spanikowałam i uciekłam. Wyszłam na taką idiotkę! Dlatego tak bardzo tez odkładałam  spotkanie z wami, bo się jakoś bałam konfrontacji z George’m.  Bo on myśli o tym na serio? Że tamto też? Na początku myślałam, że to żart, w końcu to jeden z bliźniaków Weasley, ale …

Blondynka głęboko wciągnęła powietrze. Obie gryfonki patrzyły szeroko otwartymi oczami na rozmówczynię.

- Merlinie, czuję się jak w jakimś słabym, miłosnym mugolskim serialu! Co za emocje! Ale powracając do teamtu… - Ginny wzruszyła ramionami - Tak, mojego brata na to stać. Sadzę, że coś mu wlali, w stylu verita serum. A jak to zmieszał z piwem kremowym, to nie dziwię się, że był taki…- Ruda zastanowiła się chwilę- w pewnym sensie nachalny. Hermi, a ty co myślisz?

- Luna, a ty go lubisz, w ten sposób?

Dziewczyna skierowała wzrok na szatynkę i głęboko się zastanowiła. Długo się wahała. Co chwila przenosiła wzrok z jednej gryfonki na drugą.

- No właśnie ja też go chyba lubię…

Ginny otworzyła szeroko buzię. W jednym momencie jej mina była zszokowana, obrzydzona i szczęśliwa?

- Merlinie, ja nie wiem co widzisz w moim bracie. On śmierdzi, jest brzydki i ma ohydne…

- Ale jest trochę słodki – Luna lekko się zaczerwieniła, po czym zniesmaczona, na wskutek jakiegoś wspomnienia, odwróciła wzrok – Czasem, czasem….

Na co cała trójka wybuchła śmiechem. Nagle dziewczyny usłyszały głośno wypowiedziane imię zza drzwi  – „Lee”.

 

Tymczasem czwórka gryfonów zza drzwiami przybiła, najciszej jak umiała, piątki. Fred wyszczerzył się:

-Widzisz braciszku, masz szansę u TWOJEJ Luny. – Fred podkreślił przedostatnie słowo. W odpowiedzi George dał bliźniakowi kuksańca.

- Zamknij się, i tak jest już bardzo źle…

- Ale George – zaczął Harry – to prawda ta historia? To, że napadłeś..

-Nie napadłem! Po prostu podszedłem!

-Ciszej George! – Wybraniec skarcił Rudzielca – Może to było złe słowo. Czyli to prawda? To dlatego tam cię dopiero znalazłem!

- Sam idioto bądź ciszej! Jesteś głośniejszy niż ja! Tak, ja tam byłem i to prawda… Jezu byłem taki głupi. Przynajmniej Fred nie zrobił też takich głupot. Do Hermiony. – George znacząco poruszył brwiami. Na co Fred się oburzył.

- Co?! Dziecko, ta twoja Luna za bardzo przewróciła ci w głowie. Ja miałbym być takim idiotą, jak ty?! Tego się nie da zrobić! Zbyt duża konkurencja. I czemu akurat do Hermiony? Co ty z nią masz ostatnio?

-No bo ją kochasz, sam mówiłeś wczoraj!

-Oj nie, chyba źle mnie zrozumiałeś, poza tym palancie…

-O nie wyjeżdżaj mi tu z palantem, palancie!

- Ej, panowie, spokojnie – Harry opanował bliźniaków, którzy mogli zaraz przejść do rękoczynów – My z Ronem nie wtrącamy się w wasze sprawy sercowe, ale popieramy was w każdym momencie waszego życia. Prawda, Ron? – rudzielec pokiwał głową – I nieważne, czy to będzie George z Luną, czy Fred z Hermioną… O mój matko, Fred,  jak słodko byście razem wyglądali! -Chłopcy popatrzyli zszokowani na okularnika, który przed chwilą zabrzmiał jak dziewczynka, podekscytowana byle czym. Chłopak popatrzył na nich przerażony.- To byłem ja?! Za dużo czasu z Hermioną i Gin…

- Zdecydowanie! – odpowiedziała reszta.

Nastała chwila ciszy, podczas której było słychać tylko śmiechy dziewczyn w pokoju. Jednak nie trwała ona długo. Harry zaczął kiwać głową.

-Zaraz, oboje byliście pod wpływem meritum? Kto ..

- Lee – odpowiedzieli chórkiem bracia, trochę za głośno.

- Ej chłopaki – Ron, który odezwał się po raz pierwszy, patrzył wystraszony na drzwi. Po chwili zaczął cicho wstawać – Słyszycie, już się nie śmieją. Kurcze pieczone, słyszę kroki! -Ron zerwał się do biegu i dosłownie zleciał po schodach, a za nim w ślady pognała trójka gryfonów. Gdy już wszyscy zdyszani byli na dole, usłyszeli skrzypnięcie otwieranych drzwi i stłumione skrzypienie podłogi. Po dłuższej chwili usłyszeli głos Hermiony:

- Musiałyśmy się przesłyszeć, nie ma tutaj nikogo.

Po chwili usłyszeli radosne śmiechy dziewczyn, co oznaczało, że powróciły do rozmowy. Chłopcy odetchnęli z ulgą, jednak sekundę później na ziemię zleciała zawinięta karteczka. Fred podszedł i odczytał ją na głos:

- „ Cieszcie się, że was osłaniam. George skup się, dasz radę. I następnym razem jak nas podsłuchacie, to nie będzie tak miło. Pozdrowienia dla super szpiegów. – H”. No niedobrze, niedobrze panowie.

Chłopcy patrzyli zażenowani i zaczerwienieni na siebie nawzajem. Harry spuścił wzrok na ziemię, George myślał nad tym, jak zaprosić Lunę gdziekolwiek i nie wyjść na jeszcze większego głupka, Fred skupił swoje myśli na Hermionie i na tym co powiedział Harry, a Ron zajął się resztkami płatków ze śniadania. 

 

 Błagam , dajcie mi znać jak widzicie tą nową parkę razem :) bo to super ważne dla mnie :)

~Kate